Ηλίας Λάγιος, «Η ‘‘Μαγδαληνή’’ κατά τον Πάστερνακ»

Νύκτα, προφέρεις και τον δαίμονά μου
για τα παλιά μου χρέη να μ’ ανταμείψει•
 έρχονται την καρδία μου να βυζάξουν
οι ενθύμησες της πάλαι πτώσεώς μου,

μια μανιασμένη κι άμυαλη ως ήμουν
 δούλη στου καθ’ ανδρός τις πεθυμίες
 κι ο δρόμος μού ήταν τράπεζα και κοίτη.

 Πού ήθελ’ ήμουν, τώρα, ο Κύριός μου,
ο Σωτήρ μου, αν την πάσαν μια νύκτα
δεν προσδοκούσα Φως και Σωτηρία,
στο κρεβάτι μου δίπλα, δυο πελάτες
όπου έμπλεξα καλά, με πλήθος τέχνη.

 Για πες μου, Αγάπη, τι θα πει: αμαρτάνω;
 Θάνατος, Κόλασις και φλόγες θείου;
όταν στον κόσμο εμπρός, δάδα αναμμένη,
μ’ Εσέναν δέθηκα, χαρούλα της χαράς μου,
 σταυρός του πόνου και σταυρός της θλίψης;

 Όταν, Ιησού Χριστέ μου, μ’ αφησμένα
 τα μαλλιά μου στα γόνατά Σου επάνω,
 θεωρώ, πως και μπορεί να Σ’ αγκαλιάζω
 και το κορμί Σου, κλαίγοντας, σιμώνω την αύριον
 που θα πρέπει να Το θάψω.

(Από τη συλλογή «Το βιβλίο της Μαριάννας», εκδ. Ίκαρος, 1993. Περιλαμβάνεται και στη συγκεντρωτική έκδοση «Ηλίας Λάγιος, Ποιήματα», εκδ. Ίκαρος, 2009)

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/poets-magdalena/ ]