Αντώνης Φωστιέρης-Η Απογείωση

Είσαι στο βάθος και σ’ ακούω που τραγουδάς
Είν η σπασμένη η ξεχασμένη πια φωνή σου.
Τις νύχτες έρχεσαι στον ύπνο μου αγρυπνάς
Χτυπούν οι έλικες στην απογείωσή σου.

Σε σάπιο φως πετούν πουλιά που είχα πολύ
Στον πρώτο θάνατο στην πρώτη μου ζωή αγαπήσει
Κι είσαι κι εσύ μαζί μ’ αυτά η ανατολή
Που είχα ελπίσει πίσω από τη δύση.

Αφρός σκοτάδι κι αίμα χύνεται απ’ το φως
Χύνεται ο ήλιος κάποτε που λιώνει
Στις ζωηρές φωνές μας ο καιρός είναι κουφός
Και κάθε ποίημα αρχίζει και τελειώνει.

Αντώνης Φωστιέρης (1953-)

«Σκοτεινός Έρωτας» (1977)