Αντώνης Φωστιέρης-ΚΟΙΝΟΣ ΚΑΙ ΑΝΩΦΕΛΗΣ

Τρεις ώρες τώρα προσπαθώ να κοιμηθώ.
Ζέστη Αυγούστου
Μα επιπλέον σαν έμμονη
σκέψη ανώφελα κοινή
Μες στο αυτί στριγγλίζοντας
Ένα κουνούπι.
Ανωφελές; Κοινό; Δεν το γνωρίζω.
Επίμονο-μην πω εμμανές.
Τι να΄κανα.
Το΄διωξα οχτώ, δέκα φορές
Στο τέλος πλέον τω κρούοντι
Και τω αιτουντι (αλίμονον΄
πώς αβαντάρει τους θρασείς
ως κι η θρησκεία της φύσης)
Είπα να ενδώσω. Ελπίζοντας
Μ΄ εθελουσία αιμοδοσία πως θα εξαργύρωνα
Ρανίδες ύπνου.
Αφέθηκα.

Προσεδαφίστηκε απλά
Στο ελικοδρόμιο του λοβού. Κι όταν σηκώθηκε
Θα πρέπει να΄τανε
Τουλάχιστον μισό απ΄το βάρος του
Δικό μου αίμα.
Ωραία εξαλλαγή:
Εγώ, μισό εγώ ενός κώνωπα!
Σχεδόν το διασκέδαζα. Και πώς να κοιμηθώ
Κατόπιν τούτου. Αφού το αίμα μου
Πρώτη φορά που απέκτησε φτερά
Και πάει σφυρίζοντας
Στο δυσθεώρητα ιλίγγου που αναντίρρητα
Τον είχε στερηθεί. Σαν πούπουλο.
Θα φύγει μές΄ απ΄τις γρύλιες για χιλιόμετρα
Όλη την πόλη να ρουφήξει απ΄ τα ψηλά
Ως το ξημέρωμα.

Ως το ξημέρωμα.
Τον είχα ολότελα ξεχάσει. Μου τον θύμισε
Η αμελητέα φιγούρα του πλάι στο κρεββάτι:
Κοκαλωμένη ορειβάτης που έμεινε
Στο χιονισμένο απόκρημνο ενός τοίχου.

Ώστε αυτό ήτανε λοιπόν.
Τόσος αγώνας, τόσο αίμα
Τόση ένταση
Για να πετάξει μισό μέτρο παρακεί!

Ανωφελής εντέλει και κοινότατος.

Όχι μισός
Μα ολόκληρος εγώ, σας λέω.

Αντώνης Φωστιέρης (1953)