ο Ιωάννης Καρασούτσας για την Σαπφώ

Της Ασιάτιδος Αιολίδος
εις τας ακτάς και εις σε το είδος
καλή επίσης, ω Ιωνία,
ιερών έστη ποτέ χορεία
αοιδών, μέλος δια στομάτων
κάλλιστον πνέουσα αθανάτων,
ως μελαμφύλλων εντός δενδρώνων
μουσικών άμιλλαι αηδόνων.
Αλλά εις πάθος, εις πυρ, εις γόους
λιγείς, εις έρωτας πολυθρόους
πολύ τους άλλους ενίκα μία
πάντας, η θήλεια η Λεσβία
Του θνητού μέρους και επιγείου
αυτής τα κάλλη ως ηφαιστείου
επ' όρους βάλλοντες ήσαν κήποι,
υφ' ους ο Έρως εμυδροκτύπει.
Εις θνητός, άφρων θνητός, αγκάλας
κ' έρωτ' απέβαλ' εκείνης τάλας
δι' ην τρισμάκαρ ο αιών όστις,
ανταυγασθείς εκ της λάμψεώς της,
να εόπη δύναται φιλοτίμου
πλήρης μανίας, είν' ιδική μου!
Αλλά εκείνη, φευ εν ανίαις
κ' εν καταισχύνη και εν μανίαις,
οικτρά και μόνη από του βράχου
τούτου, εντός του πολυτάραχου
έπιπτε κύματος πελαγίου,
πολυτάραχου έρμαιον βίου.
Εκεί η βάρβιτος συνετρίβη,
κ' η αοιδός κ' η ματαία ήβη,
κ' ο δεινός έρως με την καρδίαν,
και η  πνοή με την αρμονίαν !
Και τώρα όταν φαιδρά γαλήνη
τα γλαυκά κύματα απαλύνη,
εις το ρεμβάζον όμμ' ανατέλλει
πολλάκις ως τις λεπτή νεφέλη,
αμυδροί, άμορφοι χαρακτήρες,
σκιά βλεφάρων, ευπήχεις χείρες,
μέλαιναι κόμαι περί αυχένα
λευκόν, πλην όλα συγκεχυμένα.
Ομίχλη, είδωλον εκ δακρύων,
σχήμα αμφίβολον το οποίον
έν' βλέμμα δεύτερον αφανίζει,
και πάλιν άλλο επανακτίζει.
Αυτή η θάλασσα η γελώσα
δακρύων είναι κάλπη, οπόσα
έρρευσαν έκπαλαι εις το κύμα,
της πολυτλήμονος κόρης μνήμα,
οπόσα έρρευσαν και θα ρέουν
ενόσω ναύται τον πόντον πλέουν,
και ατενίζουν προς την Λευκάδα,
την θαλασσόβρεκτον Ναϊάδα.
Και της εμής καρδιοδονήτου
στεναγμός έπνευσεν εις βαρβίτου,
και ανεμίχθη με τους αέρας
Ασθενές Μούσης αδελφής γέρας!

(συλλογή: Η Βάρβιτος, 1860)

από την Βασική Βιβλιοθήκη, τόμος 12: "Ποιηταί του ΙΘ' αιώνα"
Επιμέλεια: Κ. Θ. Δημαρά
εκδ. Αετός, 1954

Πηγή:http://poem-for-you.blogspot.com/search/label/%CE%A0%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%20%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%BF%CF%8D%CF%84%CF%83%CE%B1