εκείνη η μεγάλη
λάμψη της νοσταλγίας, δε μπορούσε
να ξεχάσει την ανάμνησή της
Με τυλίγει με ξετυλίγει ο τρόμος
και μη ρωτάς γιατί η νύχτα
ένας μεγάλος μαύρος λεκές είναι η νύχτα
Από τότε που ξενιτεύτηκε τ’ όνειρο,
ο μοναδικός μου Αναγνώστης χάθηκε
με κείνο το κουρελιασμένο παλτό και
το αποτσίγαρο του βιαστικού ουρανού στα χείλη
Τον παίρνουν τα κύματα των λόγων του
Τον τραβούσαν μακριά και πάνω Το αίμα έλεγε
κάποτε πήζει απ’ την πληγή που έτρεξε Η πληγή
δεν ξεχνάει ποτέ το αίμα που έχασε
(6.8.2014)
[Από τη συλλογή H σπηλιά με τα βεγγαλικά, Νεφέλη, Αθήνα 2014.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου