Ζέφη Δαράκη-[άτιτλο]

μα τι να συνηθίσω να

συνηθίσω τι, μα

να συνηθίσω, τι




Επειδή το χέρι σου

έσφιγγε το τέλος της ζωής μες στο δικό μου

Επειδή όσα ζήσαμε παγώνουν σιγά σιγά

το χρόνο των ποιημάτων που δεν τα ενδιαφέρει

η αθανασία

αλλά το πώς θα διαπλεύσουμε αυτή τη σχισμή

του παγερού ρίγους που μας διασχίζει,

εσένα, ως το επέκεινα του αποχαιρετισμού

που κλέβει απ’ το σήμαντρο τη φωνή του

κι εμένα,

ως το επέκεινα ενός μισοφαγωμένου κατόπτρου

που στο εξής θα αποκαλείται ζωή




Και το ότι δεν θα ξανααπελπιστείς πια

μεσ’ απ’ τα μαύρα σεντόνια του λόγου

που σε τύλιγε σε ξετύλιγε αγάπη μου

ο εξ ύψους εφιάλτης,

ας είναι αυτό, ο παράδεισός σου




(6.8.2014)




[Από τη συλλογή H σπηλιά με τα βεγγαλικά, Νεφέλη, Αθήνα 2014.]