Κώστας Καρυωτάκης- "Χινοπωρινό"

Κι ακλούθησα ολομόναχος τη στράταπου κάποια μέρα εβάδισες μαζί μουτο χέρι μου κρατώντας, μαυρομάτα. Θυμάμαι. Τότε μια άφταστη λαμπράδα πλημμύριζε τη φύση. Κι η ψυχή μουλουζόταν σε μια ανείπωτη ομορφάδα. Της άνοιξης μας μέθυσαν τα κάλλη,και μια στιγμή αλησμόνητη, καλή μου,σ’ αιστάνθηκα μες στη θερμή μου αγκάλη. Και τώρα… Τώρα —αλί!— σαν αντικρίζωτον τόπο ’που η χαρά μου, ’που η ζωή μουεθάφτηκε, απ’ τον πόνο μου δακρύζω. Κιτρίνισε το γνώριμο πλατάνι,τα γιασεμιά μαράθηκαν, μικρή μου, που σου ’πλεκαν το αιθέρινο στεφάνι. Και τα πουλάκια ακόμα —συφορά μου!—που αφουγκραστήκαν τότε το φιλί μουχαθήκανε μαζί με τα όνειρά μου. Κ. Γ. Καρυωτάκης, Εφηβικοί Στίχοι Πηγή: Ανεμόσκαλα