Έντουαρντ Τόμας-«Βροχή»

Βροχή, βροχή στα μεσάνυχτα, τίποτα παρά μόνο άγρια βροχή.
Σ’ αυτό το θλιβερό καλύβι, και μοναξιά, κι’ εγώ
Να σκέφτομαι πάλι ότι θα πεθάνω
Κι’ ούτε ν’ ακούω τη βροχή, ούτε να της δίνω χάρη
Που με κάνει καθαρότερο απ’ ό,τι ήμουν
Από τότε που γεννήθηκα μες στη μοναξιά.
Μακάριοι οι πεθαμένοι που πάνω τους πέφτει η βροχή:
Αλλά εδώ προσεύχομαι ώστε κανένας απ’ εκείνους που κάποτε αγάπησα
Να μην πεθάνει απόψε ή να βρίσκεται ακόμα ξύπνιος
Μονάχος, ακούγοντας τη βροχή,
Είτε με πόνο ή έτσι σε ένδειξη συμπαράστασης
Ανήμπορος ανάμεσα στους ζωντανούς και τους νεκρούς,
Όπως το κρύο νερό ανάμεσα στα σπασμένα καλάμια,
Μυριάδες σπασμένα καλάμια όλα ακίνητα και σκληρά,
Σαν εμένα χωρίς αγάπη που αυτή η άγρια βροχή
Δεν έχει διαλύσει, εκτός απ’ την αγάπη του θανάτου,
Αν η αγάπη δεν είναι προς εκείνο το τέλειο και
Δεν μπορεί, η καταιγίδα μου λέει, να απογοητεύσει.

Edward Thomas (1978- 1917)
Μετάφραση: Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη

Πηγή:http://frear.gr/?p=21133