Στον ζωγράφο και γλύπτη Κυριάκο Ρόκκο
Η στήλη με τα ονόματα των πεσόντων
Δυσανάγνωστα καθώς το μάρμαρο στο έλεος
Της κακοκαιρίας και της αδιαφορίας
Παραδίδει το λευκό στη δικαιοδοσία του
Καιρού κι εκείνος παίζει με την αντοχή μας
Στη μνήμη τα δύο κυπαρίσσια στέγνωσαν
Και τροφοδότησαν τα τζάκια των συγχωριανών
Κι οι όμοια πελεκημένες πέτρες σκούρες και
Στους αρμούς τους ξεραμένο μαύρο αίμα
Λειχήνες εν προόδω καταβροχθίζοντας
Πράξεις ανδρείας όση απόμεινε από την
Εποχή των ονείρων σαρκοφαγωμένη από
Τους διάφορους -ισμούς να λυμαίνονται τους
Στίχους από τα τραγούδια της Βέμπο και τα
Αντάρτικα εκείνα που μας σήκωσαν ψηλά
Ίσαμε τις κορφές του πεπρωμένου μας εκεί
Όπου γλυκοχάραζε -έτσι νομίζαμε- η
Μέρα με τη βαριά πανοπλία της δικαιοσύνης.
Τάσος Πορφύρης, Ισόβια θλίψη, Αθήνα: ύψιλον/ βιβλία, 34.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου