Τζελαλεντίν Ρουμί-Ποιήματα

. . . . . . . .

Είμαι τόσο μεθυσμένος
που δεν ξέρω ούτε από πού μπαίνω
ούτε από πού να βγω.
Έχασα τη γη, το φεγγάρι και τον ουρανό.
Μη μου βάζης άλλο κρασί στο κύπελλο,
ρίξε το κατευθείαν στο στόμα μου,
γιατί δεν ξέρω πια  ούτε πού είναι το στόμα μου.

. . . . . . . .

Δίχως αγάπη
όλη η λατρεία είναι ένα ασήκωτο βάρος,
ο χορός  αγγαρεία,
η μουσική σκέτος θόρυβος.
Ναι, όλη  η  βροχή τ’ ουρανού πέφτει στη θάλασσα
μα δίχως αγάπη
ούτε μια σταγόνα δεν γίνεται μαργαριτάρι.

. . . . . . . .

Μη μένεις κοντά σε θλιμμένο άνθρωπο.
Στάσου κοντά σ’ αυτούς που έχουν χάρη και μεγάλη καρδιά.
Όταν μπαίνης  σ ’έναν όμορφο  κήπο
μην χάνης τον καιρό σου με τ’ αγριόχορτα.
Μείνε κοντά στο γιασεμί και στον νάρκισσο.

. . . . . . . .

Μη σκέφτεσαι.
Μη χάνεσαι στις σκέψεις σου.
Οι σκέψεις σου είναι ένα πέπλο στο πρόσωπο του φεγγαριού.
Το φεγγάρι αυτό είναι η καρδιά σου
κι οι σκέψεις την σκεπάζουν.
Διώξτες λοιπόν
άφησέ τες να πνιγούν στα νερά.

. . . . . . . .

Ήμουν τυφλός
όταν έκανα ό,τι μου έλεγαν οι άλλοι.
Ήμουν χαμένος
κάθε φορά που πήγαινα  όταν με φώναζαν.
Κάποτε τους εγκατέλειψα όλους
και τον ίδιο μου τον εαυτό.
Τότε  μόνο τους ξαναβρήκα
και τον εαυτό μου μαζί.

. . . . . . . .

Ω Ερωτα,
λένε πως είσαι ανθρώπινος,
λένε πως είσαι θεϊκός.
Φαίνεται να ‘σαι πιο ξακουσμένος
κι απ’ τη σφραγίδα του Σολομώντα.
Είσαι η ψυχή του κάθε πλάσματος
που σέρνεται στη γη.
Αλλ’  η δική μου η ψυχή σε γνωρίζει
με τον τρόπο που γνωρίζουν μόνο τα πουλιά.

Απόδοση   Κ λ α δ ι ώ   Κ ο λ ύ μ β α

[Από το βιβλίο:  Ο Αγαπημένος, εκδόσεις Αρμός, 1997.]