Χάρης Βλαβιανός -74

Όταν έγραφες ένα χρόνο πριν το σονέτο 47,ζούσε ακόμη.
Χθες πέθανε. Οι γιατροί απλώς αρνήθηκαν να τον επαναφέρουν.
Επί δεκατέσσερις μήνες κοιτούσε τους γυμνούς τοίχους του θαλάμου του
συνομιλώντας μόνο με τον εαυτό του. Κοιτούσε και κοιτούσε.
Το πρωί που ξύπνησες βρήκες ένα SMS από τον αδελφό σου:
”Call me immediately! Our father…”
[Τα αγγλικά είναι η κοινή σας γλώσσα, κι αυτά σπασμένα ,όπως η σχέση σας.]
Ώρα Βραζιλίας 14.00. Έκλεισε τα μάτια του καθώς εσύ άνοιγες τα δικά σου.
Τώρα είσαι πλέον ορφανός.
Φθινόπωρο έφυγαν και οι δύο, με δύο χρόνια διαφορά .
Οι στάλες της βροχής  στο τζάμι συντονίζονται με την οδύνη σου-
κυλάνε αργά όπως τα δάκρυά σου.
Τον αγαπούσες όσο πίστευες; Σε αγαπούσε όσο ήθελες;
Συνέχισε να ρωτάς. Οι δικοί σου τοίχοι έχουν ακόμα πολλά να πουν.


(Σονέτα της Συμφοράς, Πατάκης 2011)