Γιάννης Δάλλας-Κατάβαση

Ὅταν κατέβηκα ἀπ’ τό σκάφος δέν μέ περίμενε ὄχημα
παρά τ’ ἀλογάκι τῶν παιδικῶν χρόνων πού ἐκείνη μοῦ
χάρισε κι ἐγώ τ’ ἀνέβηκα κι ἔφτασα μέ μιάν ἀνάσα καλ-
πάζοντας στήν ἄραχνη κατοικία της – Γιάννη γιατί μέ
παράτησες ; ἄκουσα τή φωνή της – Μάνα δέν σέ παρά-
τησα, εἶπα – Μ’ ἄφησες στά χέρια τῆς δύστυχης στρίγ-
γλας παιδί μου – Δέν σ’ ἄφησα παρά ἀπό κείνη τήν
ὥρα παράγγειλα σ’ ὅλα τά διαστημόπλοια καί τ’ ἄλλα
πετούμενα κι ὁ ἴδιος περιφέρομαι τρία χρόνια στούς οὐ-
ρανούς μήν τύχει καί δῶ τήν ψυχούλα σου Καί τώρα πού
σέ ξαναβρίσκω ἔλα νά σέ πάρω μαζί μου Καί τ’ ἀλο-
γάκι νά γονατίζει καί μέ τά σπασμένα του πόδια νά χλι-
μιντρᾶ καί νά σκάβει τό χῶμα Καί τότε ἀκούστηκε βοή
κι ἀντιβοή μέσα ἀπ’ τά μνήματα κι ἡ ραγισμένη φωνή
της πού ὀλόλυζε – Δέν εἶπα νά μή μέ σκεπάσετε μέ
πλάκα ἀπό πάνω, ὀλόλυζε Καί τώρα ποῦ νά βρῶ τή χα-
μένη φωνή μου νά τήν τρυπήσω
Κἄν ἔλα σύ νά ξαναμπεῖς καί νά κουρνιάσεις στή μήτρα
σου
νά μή ρεκάζεις καί τρέμουν
τά καταχθόνια
γιέ μου

«Γεννήτριες», 2004.

Πηγή:http://www.ekebi.gr/dam/poems.aspx?tmp=1&item=109