Γιώργος Μαρκόπουλος-Η συνάντηση

Ένα παιδάκι είναι πάνω από το σπίτι μας
που παίζει πένθιμες σερενάτες
μέχρι αργά που πέφτει το σκοτάδι και πάει να κοιμηθεί.
Λέω καμιά φορά εκεί που συναντιέμαι με τη μάνα του στην είσοδο
να φτιαχτώ λιγάκι, να της πω δυο λόγια,
«να σας ζήσει», ας πούμε, «ο Θεός να σας το χαρίζει»,
και τα τέτοια. Μπορεί να μου πει
«ελάτε κανένα βράδυ να σκοτώσουμε την ώρα μας,
ελάτε για ένα τσάι, ελάτε, ελάτε…»

Αλλά, βρε παιδί μου, κι εσύ όμως,
ούτε ένα φουστάνι της προκοπής δεν έχεις τόσα χρόνια.
Άσε που είσαι και λίγο κουτσή,
και πού να σέρνεις το ποδάρι σου σαν νυσταγμένο απόγευμα
στα ξένα σπίτια.