στον Στέλιο Αρτεμάκη
Μονάχα με την ποίησηΔε θα χαθούν ποτέΤα μεγάλα ιστιοφόρα της αυγήςΟύτε τα φώτα ούτε η χαράΟύτε τα δέντρα ούτε η νύχτα
Μονάχα με την ποίησηΘα ‘μαστε ακόμα ικανοίΝα βλέπουμε και ν’ αγαπούμεΝα ονομάζουμε τα πράγματαΜε τις πιο καθημερινές λέξειςΝα λέμε το ψωμί ψωμί τη σκάφη σκάφηΚαι μ’ ένα βλέμμα να οδηγούμαστεΣε μιαν αλήθεια οριστική
Μονάχα με την ποίησηΘα μεγαλώσουνε τα στάχυαΚαι τα στήθη των κοριτσιώνΤο ποτάμι θ’ απομείνει ποτάμιΗ θάλασσα θάλασσαΚι ο ουρανός ουρανός
Μονάχα με την ποίησηΘ’ ανακαλύψουμε ξανά τ’ αστέριαΜέσα στις καπνοδόχεςΚι όλη τη θλίψη που ενδημείΣτο βάθος των ματιώνΚαι θα μπορέσουμε να ξαναβρούμεΤο γενέθλιο χωριό μαςΠαραχωμένο μες στα χιόνια
Μονάχα με την ποίησηΘ’ ανακαλύψουμε ξανά τον έρωταΚαι πατώντας από κλωνί σε κλωνίΚι από ελπίδα σ’ ελπίδαΘα εγκαθιδρύσουμεΤην αγνή βασιλεία των φτερών
Τ ά κ η ς Β α ρ β ι τ σ ι ώ τ η ς
Από τη συλλογή Καλειδοσκόπιο (1983)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου