Δημήτρης Λιαντίνης-Ιωνία

ΙΩΝΙΑ

Στά 1922 χρόνια ἡ Ἰωνία χάθηκε
γιά πάντα.
Ἡ Ἰωνία, μιά πηγή καί μιά μάνα.
Στοχάσου τίς ἀθόρυβες πράξεις,
πού μᾶς παραστέκουνται
στή συνειδητοποίηση τοῦ μεγάλου πόνου.
Ἔτσι σχηματίζουνται ἀγάλια - ἀγάλια
τά ἔργα τοῦ ἀνθρώπου καί τά βουνά.
Τό παράπονο δέν εἶναι γιά τήν Ἑλλάδα,
ἀλλά γιά τήν ἱστορία.
Πόσες φορές ἡ δύναμη ἡ κρυμμένη
πίσω ἀπό μυστήριο τῆς ζωῆς
ἀπόστρεψε τήν ὄψη
ἀπό τό τίμιο ἔργο τοῦ ἀνθρώπου;
Ἐμπροστά στή φθορά,
πού ορμάει κι ἁπλώνεται
σά τή κρυαδερή καί γανιασμένη
ριπή τοῦ χειμῶνα,
ξεθωριάζει καί τοῦ γραικοῦ ἡ λαχτάρα
καί τοῦ τούρκου ἡ ἔπαρση.
Καί ὁμοιάζουν κι οἱ δύο
τόν ἥλιο καί τό σύννεφο,
πού ἀνταμῶ βουλιάζουν καί σβηοῦνται στή νύχτα
στή μεγάλη νύχτα.
Στήν Ἰωνία νά βλέπει κανείς
ἐσένα κι ἐμένα
καί τό μαῦρο κεφαλοπάνι τῆς γιαγιᾶς.
Νά βλέπει τό δρύινο σκαρί τοῦ Δυσσέα,
τή βεντέτα τῆς πέτρινης Μάνης
καί τοῦ Μάρκο Μπότσαρη τή Λάκα – Σούλι.
Τή λαλιά, πού γένηκε Λόγος
ἤ τά παιγνιδερά κύματα,
πού ὑψωμένα σέ ἀστρική ὕλη,
πήξανε στή κολόνα τοῦ ναοῦ.
Στήν Ἰωνία πάσκισε ὁ ἄνθρωπος
νά πλάσει τό πρόσωπο τοῦ θεοῦ.
Κι ἔπλασε τέλος
τό δικό του συλλογισμένο πρόσωπο.

(ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΟΙ ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ, σ. 88 )