Δεν είπα τίποτα. Με ενοχλούσαν πάντα οι λέξεις ιερός, ένδοξος και θυσία, όπως και οι σχετικές με τη ματαιότητα εκφράσεις. Τις είχαμε ακούσει συχνά, μερικές φορές εκτεθειμένοι στη βροχή, με τους πυροβολισμούς κάτω απ' τα ρουθούνια μας, έτσι που έφταναν ως εμάς μόνο οι λέξεις που λέγονταν φωναχτά· τις είχαμε διαβάσει σε προκηρύξεις που κολλούσαν στους τοίχους οι αφισοκολλητές πάνω από άλλες προκηρύξεις, κι αυτό γινόταν εδώ και πολύ καιρό· δεν είχα δει όμως τίποτα το ιερό και τα γεγονότα και οι πράξεις που παρουσιάζονταν ως ένδοξες δεν είχαν καμιά δόξα και οι θυσίες των ανθρώπων έμοιαζαν περισσότερο με τα σφαγεία του Σικάγου, με μόνη διαφορά ότι εδώ το κρέας χρησίμευε μόνο για να το θάβουν. Υπήρχαν πολλές λέξεις που δεν άντεχες να τις ακούς και τελικά μόνο τα τοπωνύμια είχαν αξιοπρέπεια. Το ίδιο ίσχυε για ορισμένους αριθμούς και μερικές ημερομηνίες· μόνο αυτές και τα τοπωνύμια μπορούσαν να έχουν κάποιο νόημα, όταν τα πρόφερες. Αφηρημένες λέξεις όπως, δόξα, τιμή, θάρρος ή ιερότητα φάνταζαν πρόστυχες δίπλα στα συγκεκριμένα ονόματα των χωριών, τα νούμερα των δρόμων, τα ονόματα των ποταμών, τα ονόματα των συνταγμάτων και τις ημερομηνίες. Ο Τζίνο ήταν πατριώτης και έτσι έλεγε συχνά πράγματα που μεγάλωναν την απόσταση μεταξύ μας, ήταν καλό παιδί όμως και μπορούσα να τον καταλάβω. Γεννήθηκε πατριώτης (...)
Πηγή: Έρνεστ Χέμινγουέι, Αποχαιρετισμός στα όπλα, κεφάλαιο 27, μετάφραση Βαγγέλης Κατσάνης. Αθήνα: Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος 1990.
Αναδημοσίευση από: https://xn--ixauk7au.gr/forum/index.php?threads/%CE%91%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%AC%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1.326/page-41
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου