ΠΑΙΔΙ μελαχρινό,
με τα μεγάλα μάτια όλο νύχτα,
πιο σκοτεινά κι απ' το σκοτάδι,
το κόκκινο μπουμπούκι των χειλιών σου
το ’χασες, μα δε χάθηκε...
ΔΕΚΑ άγγελοι τ’ απίθωσαν
σε λευκά φύλλα πρωινών σύννεφων.
ΕΙΚΟΣΙ ΑΓΙΟΙ το φέραν με κρυστάλλινο δίσκο στην Κυρά τους.
Πριν μαραθεί το πήρε ανεμόπουλο
στα αετίσια του φτερά
και τ’ απόθεσε στο σπίτι των λευκών γλάρων.
ΚΑΙ σαν γελάει το πέλαγο τα σκληρά μεσημέρια,
δεν είναι από το χρυσό καμάκι του Υπερίωνα,
δεν είναι από το βλέμμα του καλοκαιριού,
είναι από το χαμογέλιο σου, παιδί μου.
………….
Εμπνευσμένο από ένα χαριτωμένο μελαχρινό κοριτσάκι που κολυμπούσε σε μια ακρογιαλιά της Καλαμάτας.
Α΄ ΛΥΡΙΚΑ ΠΕΖΟΤΡΑΓΟΥΔΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ "ΑΝΘΙΣΜΕΝΑ ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΑ"
https://sites.google.com/site/ddstamatopoulos/poihmata
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου