Ναπολέων Λαπαθιώτης-Μια κίνηση, μια κίνηση μονάχα

Στη γοητεία της σκιάς του ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ

ΜΙΑ ΚΙΝΗΣΗ, ΜΙΑ ΚΙΝΗΣΗ ΜΟΝΑΧΑ, - μια κίνηση περήφανη κι’ απλή (τόσο μικρή, τόσο μικρή, μέσ’ στο μεγάλο Σύμπαν, τόσο μικρή, τόσο μικρή, κι’ ασήμαντη, κι’ απλή, που ζήτημ’ αν κανένας μας θα πρέπη να τ’ ονομάση κίνηση, το τιποτένιο αυτό, που θάχη κάνει ο μυς ενός δαχτύλου, σ’ ένα μικρό μοχλό μιας μηχανής!) -, και θάχουν όλα, Θε μου, σταματήσει, και θάχω φύγει, ξαφνικά, για πάντα, ξεχνώντας όλα, ξαφνικά, για πάντα, ξεχνώντας όλ’ αυτά που, τώρα, ξαίρω, κι αυτά που, τώρα, ζω, - κι’ εσάς, κι’ εμένα -, ξεχνώντας όλα, ξαφνικά, για πάντα, ξεχνώντας όλ’ αυτά που, τώρα, ξαίρω, κι’ αυτά που τώρα, ζω, - κι’ εσάς, κι’ εμένα -, ξεχνώντας ως κι αυτή τη μικρή κίνηση, που θάχη κάνει ο μυς ενός δαχτύλου, στο μικρό μοχλό μιας μηχανής, - γιατί την είχα κάνει, για ποιο λόγο, και τι με παρακίνησε, μια μέρα, να την κάνω, και πώς την είχα κάνει, με ποιον τρόπο -, τον τρόπο, και το λόγο, και το πού! Και θάχω φύγει, αφίνοντάς σας Θε μου, το σπαραγμένο και φριχτό αυτό πράμα, που κάποτε ήταν ζωντανό, μιλούσε και γελούσε, που κάποτε είχε λογισμούς, και κίνηση, και δράση, και που όλοι πιστεύαμε, - ως κι’ εγώ -, πως είμ’ Εγώ! Και θάχω φύγει, αφίνοντάς σας, Θε μου, το δίχως νόημα, και φριχτό, και φοβερό αυτό πράμα, το σπαραγμένο, ματωμένο πράμα, που βιάζεστε να κρύψετε, να θάψετε στο χώμα, γιατί δε θάχη λόγο, μέσ’ στην Πλάση, και για να μην το βλέπετε στα μάτια σας, μπροστά σας, αφού δεν είναι πια, - κι’ ίσως δεν ήταν, κι’ ίσως ποτέ, πραγματικά να μην ήταν Εγώ! (να υπήρχε τρόπος, ως κι αυτό, να τ’ αφανίσω, που κάποτε, για λίγο, ήμουν Εγώ, και που όλοι μας πιστεύαμε, - ως κι εγώ -, πως είμ’ Εγώ, -  και που ίσως το πιστεύετε πως είμαι, ακόμα, Εγώ!)… Μα εγώ θάμαι φευγάτος κι’ από σας, κι’ απ’ όλα, - κι από μένα -, και θάχω γίνει Εκείνο που ήμουν πρώτα, το Κάτι Εκείνο, το Μεγάλο, Θε μου, που ήμουν πρώτα, που τώρα, Θε μου, δε μπορώ να ξαίρω τι σημαίνει, - το Κάτι Εκείνο, που Αγαπώ, και Τρέμω, και Το Θέλω, και που Το Περιμένω, μέσ’ τη Νύχτα, και κάθε μέρα, νάρχεται, Το Νιώθω, μέσ’ στη Νύχτα, σαν ένα Τέλος φοβερό κι ανέλπιδο, - ένα Τέλος, που θάταν, ίσως, μια Λαμπρή κι’ Αφάνταστην Αρχή!...