Τέλλος Άγρας, Τ' απόγεμά μου ας πιστευτώ . . .

Τ' απόγεμά μου ας πιστευτώ στο τρυφερό σου χέρι,

χαϊδευτικό, αγερόσαρκο, με τη ζεστή φρεσκάδα,

και, με τα μάτια μας, διπλά καθρεφτιστά, ένα ταίρι,

το δρόμο ας πάρομε με τ' ασφοδίλια στην αράδα!

Σαν από φλόγα εσωτική θαμπόχροα φωτισμένη,

λίγη, απ' τη μαύρη, η σάρκα σου τη φέλπα, θ' αναδίνει,

και θα την πλένει το γλυκό το φως, θα την ξεπλένει

μέσα στην άθολη αντηλιά της δύσης που αργοσβήνει.

Θα λιώνει η μέρα ωχρή, σαν ερωτόπαθη ερωμένη,

κι ο αποβροχάρης ο άνεμος θα κλαίει πίσω απ' τα σχοίνα·

του βοριά το χαμόγελο μια κρύα πια θ' απομένει

κι από κορφή σε κορυφή που θα ξεφεύγει αχτίνα.

Την ώρα μ' έναν φλογερό θα την γλυκαίνει τόνο

το φλούδι το κοκκινωπό απ' τα σχισμένα ελάτια,

και το ηχερό μας πέρασμα μες στους σωρούς τους, μόνο

τα φύλλα θα το ζώνουνε, σαν άλλα τόσα μάτια.

Πότε, θα λέμε κάτι αγνό, εκλεχτό: για τη φιλία,

για ένα πορτραίτο, ένα σοφό σονέττο ―μα ολοένα

μιαν άλλη θα μας δένει μυστική συνομιλία,

που θα 'ναι δίχως λόγια, με τα χείλη σφαλισμένα.

Μέσα απ' τις άστατες πνοές της ώρας, θ' ανασαίνω

από περβόλια μακρινά λιγόθυμον αγέρι,

τριαντάφυλλα που σήπονται σε χώμα μουσκεμένο…

Και θα πορεύομαι ήσυχος, κρατώντας σου το χέρι.

Πηγή: [Μ. Αναγνωστάκη, Η χαμηλή φωνή. Τα λυρικά μιας περασμένης εποχής στους παλιούς ρυθμούς, Μια προσωπική ανθολογία του Μανόλη Αναγνωστάκη, Αθήνα: Νεφέλη, σελ. 138-9]