Μαρία Πολυδούρη
Όλα τα ωραία βιβλία για σένα λένε
κι όλα τα παραμύθια τα πουλιά.
Τ’ άνθη, Μαρία, την άνοιξη σε κλαίνε,
Μαρία, πικρά σε κλαίνε τα πουλιά.
Σε κλαίνε οι χάρες κ' οι αύρες οι γελούσες
κι ανώφελα για σένα τις ρωτώ·
κλαίνε όλες, λυσίκομες, οι Μούσες
και πιο γοερά, Μαρία, η Ερατώ.
Σε ρεματιές νεράιδες σε θρηνούνε
Ξωθιές στα δάση, λάμιες στα βουνά.
Μαρία, τα εξωτικά σου μάτια πούναι,
πούναι, Μαρία, τα χείλη τα γκρενά;
Κι εδώ, από μας, Μαρία, σ' αποζητούνε
όλες οι ωραίες οι σκέψεις, ορφανές.
Μαρία, τα ωραία τα λάθη μας πενθούμε
κ' οι αγάπες οι θανάσιμες κι αγνές.
Η Μαρία πέθανε...
Σήμερα η μέρα πέρασε με τη Μαρία φευγάτη!
Όχι πως απαρνήθη την τόση μας στοργή,
όχι πως πάει ταξίδι, μήτε παρόμοιο κάτι.
Αλίμονο μας! Έχει πεθάνει απ’ την αυγή
κι ο γλυκασμός μαζί της και τ’ όνειρο κι η απάτη
κι ο ήλιος της ζωής μας εχάθη από τη γη!
Πηγή: Κ. Σ. Κώνστας (επιμ), Μίνως Ζώτος, Άπαντα 1972.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου