Κι αν μιλάω για παράδεισο, τότε μιλάω για
την γιαγιά μου που μου είπε να τον έχω πάντα
μαζί μου κρυμμένο, έτσι που κανείς άλλος
να μην τον ξέρει εκτός από μένα.
Έτσι δεν θα μπορούν να σ'τον κλέψουν, είπε.
Κι αν είναι ζόρικη μαζί σου η ζωή, χάιδεψε με το
δάκτυλο μέσα στην τσέπη σου τις κορυφογραμμές
του, μύρισε τη μυρωδιά του πεύκου στο μαντήλι σου,
μουρμούρισε τον ύμνο του με χαμηλή φωνή.
Και αν τα ζόρια σου είναι αδιάκοπα και καθημερινά,
πήγαινε σε ένα άδειο δωμάτιο - σ' ενα ξενοδοχείο,
σε ένα ξενώνα, σε μια καλύβα - βρες μία λάμπα
και άδειασε τον παράδεισό σου πάνω σ'ένα
τραπέζι:
την ξανθή άμμο σου, τους πράσινους λόφους
και τα φρέσκα ψάρια.
Φώτισέ τα με την λάμπα σαν μία νέα ελπίδα
πρωινή και μέινε να τα κοιτάς μέχρι να
αποκοιμηθείς.
Πηγή:Roger Robinson, Ένας Φορητός Παράδεισος, μτφρ.: Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, εκδόσεις Κείμενα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου