Μια μέρα ξαφνικά, ίσως, χαθώ
σαν τα ίχνη των θηρίων μες στα δάση.
Ό,τι καλό κι αν είχα κι αγαθό
– πρέπει να δώσω λόγο – το ’χω χάσει.
Το παιδικό κορμί μου σε καπνούς
ξεράθηκε κι ας ήτανε βλαστάρι.
Βουλιάζει απ’ τον καημό, την τύψη ο νούς,
καθώς κρίνω το δρόμο που ’χω πάρει.
Κάθε μου πόθος που ξεχείλιζε, νωρίς
τα δόντια του έχει χώσει στο κορμί μου.
Λύπη και φρίκη με αγκαλιάζουνε, χωρίς
να ’χω άλλα δέκα χρόνια για ζωή μου.
Τι με κρατούσε και δεν είχα αισθανθεί
ποτέ τι κρύβουνε τα λόγια της μητέρας.
Μες στην ορφάνια και τον πόνο το βαθύ
ήμουνα παίγνιο που το ’παιζε αγέρας.
Πράσινη ζούγκλα η νιότη μου, πυκνή
λεύτερη τη θαρρούσα, δίχως τέλος.
Και τώρ’ ακούω σε λυγμούς να τρίζουν οι
άφυλλες καλαμιές σε κάποιο έλος.
Attila József (1905-1937)
Μετάφραση: Κώστας Ασημακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου