Για τα Χριστούγεννα υπάρχουν άφθονες διαθέσεις,
Μερικές μπορούμε να τις αψηφήσουμε:
Την μουδιασμένη, την κοινωνική, την ισχυρώς εμπορική,
Την θορυβώδη (όπου οι ταβέρνες λειτουργούν ως τα μεσάνυχτα)
Την παιδική - όχι εκείνη του παιδιού
Όταν είναι άστρο το κερί, κι ο χρυσωμένος άγγελος
Απλώνοντας πτερά στην κορυφή του δέντρου
Δεν είναι απλώς διακόσμηση, μα ο άγγελος.
Θαυμάζει το παιδί το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο:
Αφήστε το να συνεχίσει με πνεύμα θαυμασμού
Την Εορτή σαν γεγονός, όχι δεκτή σαν πρόσχημα˙
Ώστε η λάμπουσα έκσταση, η έκπληξη
Από το πρωτοθυμημένο Χριστουγεννιάτικο Δέντρο,
Ώστε οι εκπλήξεις να γοητεύονται με νέες προσκτήσεις
(Η καθεμιά με την δική της ερεθιστική ευωδιά),
Την προσδοκία της χήνας ή του διάνου
Το προσδοκούμενο δέος στην εμφάνισή τους,
Ώστε το σέβας και η χαρά
Να μη λησμονηθούν στην ύστερη εμπειρία,
Την γνώση του θανάτου, την συνείδηση της πτώσης,
Ή την ευλάβεια του προσήλυτου
Που μπορεί να χρωματίζεται από έπαρση
Δυσάρεστη προς τον Θεό και ασεβή προς τα παιδιά
(Κι εδώ μ΄ ευγνωμοσύνη αναπολώ επίσης
Τα κάλαντα της Αγίας Λουκίας και το στέμμα της από φωτιά) :
Ώστε πριν από το τέλος, στα ογδοηκοστά Χριστούγεννα
(Δια «ογδοηκοστού» εννοώντας οποιοδήποτε είναι τελευταίο)
Οι αθροισμένες μνήμες μιας συγκίνησης ετήσιας
Ίσως συγκεντρωθούν σε μια χαρά μεγάλη
Που θα ειν΄ επίσης ένας μέγας φόβος, όπως επ΄ ευκαιρία
Ο φόβος έρχεται σε καθεμιά ψυχή:
Διότι η αρχή θα μας θυμίζει τέλος
Και η πρώτη παρουσία την Δευτέρα παρουσία.
Μετάφραση: Αριστοτέλης Νικολαΐδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου