Όλα για μένα είναι γραφή.
Και να ερμηνεύω πρέπει τη γραφή.
Ξέρω πως είμ’ αθάνατος. Υπάρχω
έτσι όπως είμαι. Και μου αρκεί.
Κι αν μες στον κόσμο ουτ’ ένας δεν το ξέρει, μου ’ν’ ευχάριστο.
Κι αν ο καθένας κι όλοι τους το ξέρουν, μου ’ν’ ευχάριστο.
Το ξέρει πάνω απ’ όλα ένας κόσμος
που ’ναι ασύγκριτα για μένα πιο μεγάλος.
Κι αυτός ο κόσμος είν’ ο εαυτός μου.
Πιστεύω στις ορέξεις και στη σάρκα·
όραση, ακοή, αφή,
είναι για μένα θαύματα.
Και κάθε μέλος του κορμιού μου, κάθε ίνα μου, είναι θαύμα.
Μέσα μου κι έξω είμαι όλος θεϊκός
κι ό, τι αγγίζω ή μ’ αγγίζει τ’ αγιάζω.
Η μυρουδιά
από αυτές μου τις μασχάλες είναι άρωμα
πιο εκλεκτό κι από την προσευχή.
Και το κεφάλι μου αυτό είναι πιο πάνω
απ’ όλες τις γραφές, τις εκκλησίες και τα δόγματα.
Αν θέλεις φίλε όντως να με νοιώσεις
πήγαινε στ’ ακρογιάλια ή στο βουνό.
Το πρώτο έντομο που θα ’βρεις εκεί πέρα
αποτελεί και μια μου ερμηνεία.
Μια στάλα, ένα κύμα, είναι κλειδί·
το χειροπρίονο, το κουπί, βοηθούν τα λόγια μου.
Ούτ’ αίθουσες κλειστές, ούτε σχολεία
μπορούν μαζί μου να επικοινωνήσουν·
όμως μπορούν οι άξεστοι και τα μικρά παιδιά.
Και λέω στην ανθρωπότητα. Μην έχεις
την περιέργεια αυτή για το Θεό. Γιατί εγώ
πού ’μαι περίεργος για όλα, ουδόλως έχω
την περιέργεια αυτή για το Θεό.
Ακούω και βλέπω το Θεό σε κάθε πράγμα,
όμως δεν εννοώ
κι ούτε καταλαβαίνω πως μπορεί να υπάρχει κάτι θαυμαστότερο
απ’ τον ίδιο εμένα.
.
(Από το βιβλίο του Γιάννη Υφαντή, Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ, Πατάκης 2000).
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου