Κώστας Βαρνάλης-Τυχερός

Ανεμοδέρνουν μέρα νύχτα απάνουσε στύλους σταυροσήμαδα φτερά σου,να γελιέσαι πως είν’ Ελλάδα ο τόπος.Μα δίπλα τ’ αγκαλιάζει να τα σπάσει του ξένου η αστερομάτισσα κατάρα.Αν φαρμάκωνε μόνη τον αέρα,ίσως, ραγιά, να ξύπναες κάποιαν ώρα:«Στη χώρ’ αυτή που τηνε λέω δικιά μου ξένος είμαι και τυχερός που ζω!»

[ΟΡΓΗ ΛΑΟΥ και άλλα μεταθανάτια ποιήματα]