Tι άφθαρτο που θα ΄ταν
ένα πρωινό αν όπως σηκωνόμασταν
αντί να πλύνουμε απ΄το πρόσωπό μας το φεγγάρι
Χύναμε σ’ έναν καθρέφτη την ψυχρότητά του
μια αγκαλιά από επιληψίες
έξω από τη γήινη ζωή μας
και γινόμασταν εκλείψεις
χάνοντας τ’ αστέρια και το σέλας
μέσα στην κοιλιά μας
που θα χώνευε τη ζεστασιά τους
και θα ψάχναμε έπειτα περιδεείς
που ακούμπησε
σε ποια γωνιά
σε ποιο κομμάτι της μικρόσωμης ζωής μας
την ξανθή της κόμη
η Βερενίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου