Θωμάς Γκόρπας-Πέντε ποιήματα

Η ΠΟΙΗΣΗ

Μνήμη Δημήτρη Χριστοδούλου

Το χειρότερο και το καλύτερο στη ζωή ποιητή

Να χτίζεις για τους άλλους πύργους και παλάτια

Παίρνοντας πέτρα απ’ το νταμάρι της καρδιάς σου

Σκαμμένης απ’ τα χαμόγελα τα πάρε και τα δάκρυα

Παίρνοντας χρώμα και γυαλί απ’ την μεγάλη σου αγάπη

Που γίνεται βράδι πρωί κομμάτια….

Πατάρι

Ανάμεσα από καφέ εσπρέσο και ντουμάνια

Οι νέοι ποιητές σκαλίζουν στην καρδιά του κόσμου

Για φρέσκους δρόμους για φρέσκα λιμάνια

……………………………………………………………..

κάποτε τέλειωσε αυτή η ιστορία

κ’ οι ποιητές λιγόστεψαν αμάν πόσο λιγόστεψαν

τόσοι πουλάν στην αγορά όσο τα τελευταία τους ρετάλια

τόσοι αγοράζουν γιατρικά πανάκριβα για μια ποίηση ξεγραμμένη

πια

οι ποιητές λιγόστεψαν αμάν πόσο λιγόστεψαν

κ’ οι φίλοι…

***

ΚΑΙ ΠΕΡΑΝ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΕΩΣ

Μνήμη Σταμάτη Μαράντου

Στα χείλη των ερυθρών χαραδρών ανθούν λευκά λουλούδια

Στα δροσερά υπόγεια των καλοκαιριών αιχμαλωτίζονται

Καρδίες

Παιδιών η απελπισία ηχεί και πέραν της Ποιήσεως ακόμη

Και των ενδόξων Ρεμπέτικων Τραγουδιών.

Όσο και αν εκτιμήσουμε τη ματαιότητα

Όσο να εκποιήσουμε την τρυφερότητα

Μας πήραν σβάρνα τα χρόνια…

Μετράω τις τρύπες στο σκοτάδι

Φιλίες έρωτες απλήρωτες δουλειές

Απ’ όλν τούτο δοκιμάζω πυρετωδώς

Και το καινούριο μου χάδι…

Τόσοι τυχάρπαστοι καμπλεξαριμένοι

Απ’ τα καταπληκτικά μου πουκάμισα

Τα εξ’ ίσου καταπληκτικά μου λόγια

Και τα παραμύθια φίλων που μ’ αγάπησαν

Πέραν του δέοντος και πέραν της Ποιήσεώς μου

Είανι αδύνατον να με φανταστούν στα περασμένα χρόνια

Χαρμανιασμένο για τσιγάρο περισσότερο και από γυναίκα

Χαρμανιασμένο για γυναίκα περισσότερο κι από πρωτοφανή τοπία.

Εγώ τώρα πρέπει να είμαι ένας άλλος

Διάφορος σε πολλά του Θωμά παλαιοτέρων ημερών

Τώρα πρέπει να είμαι κάτι μεταξύ σοφού και αγρίας παρθένας

Τα δικά σου γυαλιά με τα οποία βλέπω κ’ εγώ καλά

Ένα αβασίλευτο ηλιοβασίλεμα…

Και βεβαίως η Ποίησις πια Δε με εκφράζει

Η Ποίησις σαν τη γυναίκα πιο πολύ σ’ αγάπησε κ’ εσύ

Τη διώχνεις Δε με εκφράζει καν η ελπίδα για την επόμενη μέρα

Ολόκληρος έχω γίνει ένα βάθος ένα χρώμα

Ένα κυρίαρχον χρώμα.

***

ΣΥΝΑΝΤΗΣΙΣ ΠΑΛΑΙΩΝ ΦΙΛΩΝ

Μνήμη Νίκου Καρούζου

Ένας φίλος ήρθε απόψε από τα παλιά…

Πρόκειται περί αγάπης ή αναμνήσεως της αγάπης;

Παντού στην Αθήνα τραύματα νωχελικά

Μόνον η αδέσποτη νύχτα της μένει ακόμα δική μας

Σαν σκυλί σαν προδομένη αγάπη σαν διάχυτο λαϊκό τραγούδι

Γιομάτο ευγένεια.

Βέρα Βόδη μια αδάμαστη ακόμα γυναίκα ή ναυαγισμένη αδιάφορο

Στην άλλη μεριά ενός μεθυσμένου τηλεφώνου

Είναι γυμνή κ’ έχει στο σώμα της τόπους τόπους πληγές

Ή κρέμες νυκτός αδιάφορο αδιάφορο αδιάφορο

Γιατί τώρα αυτή τη στιγμή στην Πλατεία Κολωνακίου ώρα δύο

Μετά τα μεσάνυχτα

Εγώ και ο φίλος μου είμαστε δυό δίδυμες πηγές εξάρσεως

Ή δυό άνθη πεθαμένα στη γέννα τους

Ή δυό λαμπρά αυτοελεγχόμενα πέη

Οι πεθαμένοι φίλοι μας οι χαμένοι φίλοι μας οι καφέδες και τα

Τσιγάρα μας

Οι παπαγάλοι οι λεχρίτες οι σβηστοί.

Βέρα Βόδη ωραίο όνομα ποιητικό θαυμάσιες λέξεις όπως

Βραδινό αγέρι ανεμώνες μελαγχολική μουσική.

Πρέπει να βασανίζονται να ταπεινώνονται οι ωραίες λέξεις όπως

Βραδινό αγέρι ανεμώνες μελαγχολική μουσική.

Πρέπει να βασανίζονται να ταπεινώνονται οι ωραίες λέξεις

Όπως οι ωραίες γυναίκες μπας και αγαπηθούν στο τέλος.

Οι χασάπηδες της χαράς είναι σαν άγριοι σεμνοί βασιλιάδες

Όταν πέφτουν δάκρυα στο ποτήρι το κρασί βάφεται

Όταν πέφτουν τραγούδια ματώνει

Άλλα με τίποτε Δε νερώνει

Ούτε με Βέρες Βόδη ούτε με Χρίστους ούτε με γλυκές κάμαρες.

Οι σύγχρονες κάμερες είναι συντριπτικές των αναμνήσεων.

Θα πάρω ταξί θα πάρω τσιγάρα θα πάρω λαχεία θα πάρω το

Δρόμο του γυρισμού

Και θα τον πάρω ακριβώς γιατί κανένας Δε με περιμένει

Τι Προμηθέας τι τραγουδιστής τι πρώτη αγάπη το ίδιο κάνει.

Από ένα σημείο και πέρα σβήνουν α φώτα

Δεν έχει φώτα δεν έχει λιμάνια δεν έχει φαρμακεία γενικώς

Διανυκτερεύοντα έχει

Την αθέατη πλευρά του θανάτου που ξεδιπλώνεται ανοίγει λίγο

Λίγο και τα μάτια

Γίνονται τεράστια στα μπαλκόνια τους

Έρχονται τα ΄φύλλα της καρδιάς ν’ αγναντέψουν

Καπνίζοντας το τσιγάρο τους να ονειροπολήσουν

Τα πήρε ο ύπνος κ’ έγειραν

Για πάντα.

Πριν και μετά τη Βέρα Βόδη σκοτάδι

Πριν και μετά το σκοτάδι

Πριν και μετά τα’ άνθη του αίματος σκοτάδι

Και μόνο το τραγούδι καταργεί τα άκρα

Τα φάρμακα τις υπερβολικές δόσεις χαράς

Τα’ άσπρα σπιτάκια και τα πράσινα άλογα.

Υπάρχουμε ως ανοιχτές πληγές κόντρα στα καλά λόγια

Τα καλά παιδιά και τα καλά λάδια

Υπάρχουμε ως υπογραφές κόκινες κατακόκινες της φωτιάς

Σ’ απίθανα σημεία της νύχτας.

Δεν αφήνουμε απλώς τραγούδια πίσω μας στο μέλλον αλλά

Τα κομμάτια μας

Και κάπου μακριά ακόμα άρχισαν να κατασκευάζονται τα νέα

Μουσικά όργανα.

ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΣΕΩΣ ΠΑΛΙ

Μνήμη Τάκη Σινόπουλου

Δημοτικό Τραγούδι

Χριστόπουλος ήχος μπουζουκιού

Κάλβος ήχος πλατάνων

Σολωμός ήχος γιασεμιών

Παλαμάς ήχος τίποτε

Μαλακάσης ήχος πόλεως σαν παίρνει να βραδιάζει

Καβάφης ήχος πόλεως προχωρημένο βράδι

Βάρναλης ήχος του μέλλοντος από παλιές καμπάνες

Φιλύρας ήχος προπολεμικής ταβέρνας

Σικελιανός ήχος ματισμένος από αρχαίες πομπές και σύγχρονα φαγοπότια

Καρυωτάκης ήχος πόλεως που κοιμάται

Σεφέρης ήχος του παλαμικού τίποτε

Εμπειρίκος ήχος που συνεχίζεται μες στα ποιήματά μας

Λαϊκό Τραγούδι

”Τα θεάματα”, 1982.

ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ

Εγώ αγαπώ τον Κάλβο εσύ το Σολωμό

μας χωρίζει μια αλλαγή βλέμματος

ή άβυσσος;

Από το βιβλίο: Θωμάς Γκόρπας, «Τα ποιήματα [1957-1983], Κέδρος, Αθήνα 2006.