Γιώργος Πρεβεδουράκης- Ο φρουρός της οδού Υακίνθου

Αυτοί οι φρενοβλαβείς συναγερμοί

αυτά τα ξετρελαμένα σκυλιά

αυτά τα θεοπάλαβα τείχη

[το αφηρημένο προφίλ της ευστάθειας

πίσω απ’ αυτά]

αυτά τα πρόσωπα -μιας- κάποιας- οικονομικής- επιφάνειας

αυτό το σιωπηρό εμβαδόν,

οι καγκελόφραχτοι δρομείς

μες στα υπόγεια γυμναστήρια,

αυτή η δεύτερη φύση μας

που τρέφεται λαίμαργα

απ’ την πρώτη,

ο σταθμισμένος κίνδυνος

το ζυγισμένο όφελος,

διαλυμένα αντίβαρα

στην κοσμική παλάντζα,

αυτός ο γάμος που ατύχησε,

αυτός ο ένδοξος πρόγονος

που εξαερώθηκε στη Λεγεώνα των Ξένων,

αυτά τα χέρια που δεν τα χρειάζεται πια κανείς

αυτή η θύρα διαφυγής

για έναν αιώνα

εκτάκτου ανάγκης,

αυτή η καχυποψία του οτιδήποτε

για οποιονδήποτε,

αυτό το παράταιρο έλατο

που μου κρύβει την θέα,

[ω, κάποια μέρα θα κοπούν,

ναι, κάποια μέρα θα κοπούν

όλα αυτά μαχαίρι]

αυτός ο τρόμος που με κρατάει σε εγρήγορση

κι αυτή η εγρήγορση

που με κρατάει τρομαγμένο,

η άδεια επιθυμία του κενού

χαμένη στη σαγήνη της

για ισχυρότερο αντίλαλο

σε περισσότερο χώρο,

αυτή η πολιτική ορθότητα

κι αυτή η κοινή λογική,

μια νάρκη βυθού που αλλαξοπίστησε

και πλέον κυκλοφορεί ως τορπίλη,

αυτός ο ίσκιος που κυνηγάει τον ίσκιο του

η κομμένη ουρά, το σκεβρωμένο λουρί,

αυτός ο διακοσμητικός ευνούχος,

αυτό που γδέρνεται συνεκτικά

συλλέγοντας αμυχή—αμυχή

τις περήφανες εκδορές του,

αυτό το σάβανο,

ο βαρύθυμος βρυχηθμός,

ο τετραψήφιος κωδικός,

αυτή η αλυσίδα απ’ τον καρπό

μέχρι το βαλιτσάκι,

αυτός ο πτυχιούχος Διαχείρισης Ανθρωπίνου Δυναμικού

που μέσα στις πιτζάμες του

πληκτρολογεί κι ωρύεται

πεθαίνοντας από πλήξη,

αυτός ο ωρολογιακός μηχανισμός

κουρδισμένος στην εντέλεια

κάτω από την kompressor,

αυτή η κρύπτη που κοστίζει περισσότερο

από αυτό που φυλά,

αυτή η ρητορική χασοφεγγαριά

αυτό το λάβδανο που μας ψυχαγωγεί

ψυχορραγώντας,

αυτή η ηλεκτρική παραμόρφωση

μέσα στον εθνικό ύμνο των κατατονικών,

αυτός ο κηπουρός που καπνίζει τις βλαστήμιες του

σκυμμένος πάνω από την χορτοκοπτική

σ’ ένα χέρσο χωράφι,

αυτά που άγονται και φέρονται

κι έχουν σκοπό να συνεχίσουν έτσι,

και λίγο πριν να λήξει η βάρδια μου

ετούτη η ανομολόγητη βεβαιότητα

ετούτη η κακορίζικη υποψία

πως δεν υπάρχει κανένα νόημα

[όντως, κανένα νόημα]

πίσω από όλα αυτά.

Από τη Συλλογή «Οδός Ρόδων», Εκδόσεις ΠΑΝΟΠΤΙΚΟΝ 2018, σσ. 25-28.