Τρέμω τους σκοτεινούς παλμούς σου, την αλλαγή
απ’ το μαχαίρι στο χάδι
Δε σ’ αγγίζω δε σου μιλώ
Είσαι στην άκρη ενός κλώνου πουλί και φεγγάρι
φεγγάρι και χιόνι
Γονατίζω κι αγγίζω το άγαλμα
ενός εύθυμου μνήματος
Είμαι βαθιά άρρωστη από ευτυχία
Ένας πύργος λυπημένα πρόσωπα με κλειδώνει.
Ζέφη Δαράκη ( 1939 - )
Εμπλοκή, Κέδρος 1971
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου