Δημήτρης Αρμάος-Δύο Ποιήματα

 

ΤΑ ΣΙΓΑΡΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΤΗ

(Μιὰ Σκέψη γιὰ Σύντροφο)

Δεν ἤξερα τί νὰ τὰ κάνω στὴν ἀρχή

Τὸν ἀντιπροσωπεῦαν καὶ τὸν δολοφόνησαν

Μάλαμα πῆραν καὶ μοῦ ἀφῆσαν στάχτη

Εδῶ τὸν ἤθελα νὰ τὸν μαλώνω ποὺ δὲν τά ᾿βγαζε ἀπ᾿ τὸ στόμα

Ηταν καπνὸς λοιπόν; αὐτὸ ἦταν ὅλο;

Ἂχ ὕπαρξη ποὺ ἀπὸ τὸ ἀνύπαρκτο μικραίνεις

Δὲν τὰ πετῶ λοιπὸν γιατὶ ἀκάπνιστα ἔτσι

Καθὼς μέρα τὴ μέρα μοῦ ξεραίνονται ἀλλὰ βρίσκονται κοντά μου

Μοιάζουν ἡ εὐχὴ ποὺ περιττεύει πιὰ νὰ ξεστομίσω.

Ο ΤΡΟΠΟΣ ΚΑΘΕ ΣΑΡΚΑΣ

Νεαροτερος μὰ ἐπὶ μακρόν δὲν ἔβλεπε

Γιατί ἡ προσφορά του θὰ ἤτανε μικρότερη

Ἀπὸ τοῦ Μάο-Τσὲ-Τοὺνγκ στὴν Κίνα ἢ τοῦ Περὸν στὴν Ἀργεντίνα

Ἢ γιατί θά ᾿πρεπε νὰ βρεῖ ἐμπόδιο στὸ νὰ δώσει

Οσα ὁ Παστὲρ ἢ ὁ Πλὰνκ ἢ ὁ Θερβάντες

Τὰ χρόνια του ὅμως διάβηκαν οἱονεὶ ἀταλάντευτη στερέωση διαψεύσεων

Ἀνάμεσα σὲ ἄλλους πολλοὺς ποὺ πιάναν τὸ χρυσάφι καὶ τὸ κάνανε μολύβι

Πάντως διάβηκαν καὶ μόλις πρόλαβε

Νὰ κάμει δυὸ κορίτσια σὲ δυὸ γάμους μιὰ διετία κράτησ᾿ ὁ δεύτερος

Νὰ ἐκλεγεῖ εἰσηγητὴς τῆς εἰδικότητας γιὰ πέντε μῆνες ἀπ᾿ τὸ συνδικάτο

Καὶ κάτι χρόνια ἀργότερα νὰ τοῦ δεχτοῦν ἕνα σενάριο κινηματογραφικὸ

Σὲ διάσημη ἑταιρεία καὶ δαῦτο ὑπέστη ὡστόσο

Τόση ἐπεξεργασία ποὺ τ᾿ ὄνομά του βγῆκε στὶς ὀθόνες

Ἀνάμεσα σὲ πέντ᾿-ἕξι ἄλλα ὁλότελα ἄγνωστά του

Κυκλοφορήθηκαν καὶ δυὸ βιβλία του ἐπιπλέον

Σὲ ἀπόσταση εἰκοσαετίας μεταξύ τους

Μιὰ ἐργασία νεανικὴ πάνω στὴν ἐπιστήμη του

Καὶ μιὰ σειρὰ ἀφηγήσεων ῎Ανθρωποι ποὺ γνώρισα

Τυχερὸς ἄρα; τὸ ἄστρο του εἶχε γερὰ κολλήσει

Μ᾿ ὅλες τὶς μύτες του στὸν πάτο τοῦ ἕλους

Εὐτυχισμένος πάλι πῶς μ᾿ ἐνταφιασμένη στὴν πελούζα του

Τὴν ἱστορία τοῦ κόσμου;

Αἰσθήματα ἀνατρεπτικά; ὄχι — πόνο (αὐτό)

Χούφταλο μόνος τράβηξε καὶ τὴ γραμμὴ τῆς σούμας

Τί τοῦ εἶχε στραβοπάει; τί δὲν εἶδε;

Τί δὲν κατάλαβε; κάποιαν οἰκονομία συμπαντικὴ ἄραγε;

Κάποια νομοθεσία ποὺ ξέρουμε ὅλοι μά εἰναι τη ἄγραφτη;

Δὲν τοῦ ἄρκεσε ποτὲ ἡ ἰδέα πὼς ἦταν σάρκα

Μ᾿ ὅλες τὶς πιθανότητες τῆς σάρκας

Ποὺ δὲν ἐξήντλησε καὶ ἰδίως τὶς θλιβερότερες

Πὼς εἶναι λίγη ἡ φλόγα καθενὸς καὶ λέμε καλὴ τύχη

Τὴν «προκοπὴ» ποὺ αὐξαίνει μὲ τὴν «προκοπή» καλή ἠταν κι ἡ δική του

Ἂν δὲ σκοτώσεις ἄνθρωπο γιοφύρι δὲ στεργιώνει

Ποὺ λέει κι ἡ Γιόλα

Σὰ δὲν ἀρχίσει ν᾿ ἀγαπάει (τ᾿ ἄφηκε ἀδιευκρίνιστο)

Σίγουρα ὁ ἄνθρωπος πεθαίνει ἔν τινι μέτρω;

Χαράμισε τὸν τρόπο τῆς κοινῆς μοίρας λοιπόν τὸ χρόνο

Κοιτώντας μὲ τὶς ὑποδείξεις τῶν φονιάδων του

Ποὺ εἶχαν ἀφήσει ξεκαπίστρωτη τὴ νεανική του φαντασιοπληξία

Ἁπλῶς ἐπειδὴ ὁ Διαφωτισμὸς ἔκοβε τὸ ποτάμι πρὸς τὶς πυραμίδες

Πολὺ ἀργὰ» συλλογίστηκεν ὁ ποτὲ λιόντας τὸ κουκκί

Πόσοι ἀλληθώρισαν τόσους αἰῶνες

Σκλάβοι; πόσοι ἀπιστώντας ξεστρατίσανε

Ὅτι εἶναι τῆς ὅλης σαρκὸς

Τούτη καθόλου ἡ πιθανὴ μὰ ἡ μόνη ὁδός;

Κι ἔβαλε τὴν τελεία αὐτὴ στιγμὴ στὸν κρόταφό του.

 Βίαιες εντυπώσεις των ετών 1975-2007