Νικηφόρος Βρεττάκος-Αὐτοβιογραφία (ἀποσπάσματα)

Ι

Τόν καιρό πού γεννήθηκα –

κεῖνα τά χρόνια, μοῦ ‘χε ὁ Θεός

φυλάξει τά δέντρα. Ἦταν ἀστέρια στόν οὐρανό.

ΙΙ

Ἄν ἐπέζησα μετά τό μαχαίρι,

ἄν ἐπέζησα μετά τή φωτιά καί μετά

τούς ἀνέμους τούς γιομάτους καρφιά

καθώς δέντρο στό διάσελο πού κεραυνοί καταφάγαν

τίς φλοῦδες του, ἀκούγοντας

πού μούγκριζε ὁ φάραγγας κατεβάζοντας τό σκοτάδι,

ἄν παλαῖψαν μέ τήν καταιγίδα τά μάτια μου

λάμψη πρός λάμψη, ἄν ἐπέζησα, ἦταν:

ΓΙ' ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΩΝΗ

πού βγαίνει ἀπ' τόν κόσμο, πού ἀνεβαίνει ἀπ' τόν θεῖο

πυρήνα του κι ἔχει ματωμένη τή ρίζα της:

Μὴ μοῦ σκοτῶστε τὸ νερό.

Μὴ μοῦ σκοτώσετε τὰ δέντρα.

Μὴ μοῦ ξεσκίστε αὐτὲς τὶς θεῖες σελίδες ποὺ τὶς γράψανε

τ᾿ ἀσύλληπτο φῶς κι ὁ ἀσύλληπτος χρόνος

κι ὅπου σταθῶ μὲ περιβάλλουν. 

Μὴ μοῦ σκοτώσετε τῆς γῆς τὸ ποίημα!...

[..]

 ...Ἐπιστρατέψετε τὴν αἰωνιότητα, 

ἀνάβοντας τὸ ἄστρο: «Ἀγάπη».

 Ἐπιστρατέψετε τὴν αἰωνιότητα, ἀνάβοντας

 ψηλότερα ἀπ᾿ ὅλα, πάνω ἀπ᾿ τὸ ἕτοιμο 

βάραθρο, τὸ ἄστρο: «Ἀνθρώπινο μέτωπο!»... 

Μάτια αμπελιών, μάτια πουλιών,
εκατομμύρια μαργαριτάρια διπλωμένα γύρω απ’ τη φωνή μου

δέονται υπέρ της σωτηρίας.

 Ἐπιστρατέψετε τὴν

[...]

Σᾶς παρακαλοῦμε:

 Ἀφῆστε μας τὰ πράγματα. Μὴ μᾶς τὰ καῖτε. 

τὰ ἔντομα νὰ βρίσκουνε τ᾿ ἄνθη τους. 

Μὴν ἀγγίζετε! 

Ἀφῆστε αὐτὸν τὸν ὄμορφο κόσμο νὰ διαιωνίζεται

 ἀνακυκλώνοντας τὸ αὔριο μὲς στὶς πηγές του ὅπως

 τὸν καιρὸ ποὺ γεννήθηκα ὡς ν᾿ ἀναδύεται, 

κάθε πρωί, γιὰ πρώτη φορά, μὲς 

ἀπ᾿ τὶς ρόδινες γάζες τῆς γέννας του. 

Σβῆστε στὸν ἥλιο τὴν κακὴ φωτιά. 

Μὴ μᾶς σκοτώνετε!

 Ἀπόκριση

Αυτοβιογραφία, 1961

Ποιήματα, Τόμος Α΄.