Νίκος Χάγερ-Μπουφίδης-Προσδοκία

Φαντάζομαι πως θα 'ρθει ως σουρουπώνει...
Θα 'ναι ντυμένη ολόλευκα. Και όλα
γύρω πως θα 'ναι γκρίζα και θλιμμένα...
Θα περπατάει ελαφριά και θα 'χει
των πρώτων συναντήσεων το χαμόγελο,
κινήσεις απαλές, μάτια κομμένα...

Θα 'ρθει απλά σαν πρώτα. Θα ν' μονάχη

κι αμίλητη. Ο ήλιος θα 'χει γείρει.

Θα νιώθει πως αυτή ήταν η μοιραία...

-Κι απέναντί μου θα ΄έρθει να καθήσει...

Κι όλα πως θα 'ναι ήρεμα....

                          (Μα μόνο)

τα μάτια της βαθιά θα διατηρούν

τη γοητεία των πρώτων μας ελπίδων,

που είναι μοιραίο σκληρά να διαψευσθούν...)

Πηγή: Ποίηση Μεσοπολεμική