Percy Shelley-Ελεγείο

Ελεγείο

Αγριεμένε αέρα που θρηνείς,

πόνε πολύ λυπητερέ για να σε τραγουδήσω,

αέρα που λυσσομανάς όταν το σύννεφο,

το σκοτεινό μουγκρίζει ολονυχτίς,

Μπόρα λυπητερή που μάταια κλαις,

Δάση γυμνά με τα ανεμοδαρμένα κλαδιά σας,

Βαθιές σπηλιές και μαύρε ωκεανέ,

Για το άδικο που γίνεται στον κόσμο να θρηνείτε.

Percy Shelley (4 Αυγούστου 1792-8 Ιουλίου 1822), μτφ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥ, ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ 1955.

Θρήνος

Αγέρα, που ξεσπάς και κλαις τόσ’ άγρια τον καημό σου,
τόσο που αυτός δε γίνεται ποτέ τραγούδι πια·
αγέρα μου, που ολονυχτίς χτυπάς το πένθιμό σου
το σήμαντρο, μέσ’ στη βαριά τη μαύρη συννεφιά·
μπόρες με τα θλιμμένα σας και με τα μάταια δάκρυα,
δάση γυμνά με τα ξερά κλωνάρια απ’ άκρια σ’ άκρια,
βαθιές σπηλιές, κι εσύ τρελή του ωκεανού μανία,
του κόσμου ετούτου κλάψετε πικρά την αδικία.

Μετάφραση: Λάμπρος Πορφύρας