Πές μου να υπήρχε τάχατε κ' εδώ ποτέ ζωή;
Στη ζεστασιά του πράσινου ένα σπίτι ξεχασμένο;
Σώπαινε η στάχτη, σώπαιναν και οι ουρανοί,
Τα δίκωχα σωπαίναν των τουφεκισμένων.
Και μόνο ο κρεμασμένος αυστηρώς παρατηρούσε
Σαν ένα μεγαλόπρεπο πανάρχαιο εκκρεμές,
Τα βήματα του χρόνου ως να μετρούσε
Ταλαντευόμενος αέναα σ΄ άκαμπτες γραμμές.
Ηλία Ερενμπουργκ (1891-1967)
μεταφραση: Γιάννης Ρίτσος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου