le soleil me brûle et me rend lumineux
μεσ' στη μονότονη βροχή
τις λάσπες
την τεφρήν ατμόσφαιρα
τα τραμ περνούνε
και μέσ' από την έρημη αγορά
—που νέκρωσε η βροχή—
πηγαίνουν προς
τα
τέρματα
η σκέψη μου
γιομάτη συγκίνηση
τ' ακολουθεί στοργικά ώσπου
να φθάσουν
εκεί π' αρχίζουν τα χωράφια
που πνίγει η βροχή
στα τέρματα
τί θλίψη θα ήτανε —Θέ μου—
τί θλίψη
αν δε με παρηγορούσε την καρδιά
η ελπίδα των μαρμάρων
κι' η προσδοκία μιας λαμπρής αχτίδας
που θα δώση νέα ζωή
στα υπέροχα ερείπια
απαράλλαχτα όπως
ένα κόκκινο λουλούδι
μέσ’ σε πράσινα φύλλα
Από τη συλλογή Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν (1938)
[πηγή: Νίκος Εγγονόπουλος, Ποιήματα Α΄, Ίκαρος, Αθήνα 1985, σ. 11-12]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου