Με διάβα εξεγερμένων τις πλατείες να χτυπήστε!
Ψηλά, φρουροί, την κεφαλή κρατήστε την στον ώμο!
Με δεύτερον κατακλυσμό τον κόσμο ξεβρωμίστε!
Τώρα είναι η ώρα μας – κι ο ερχομός της σπέρνει τρόμο.
Αργόσυρτα τσουλάνε πια των χρόνων τα βαγόνια·
των ημερών τα βόδια, σκυθρωπά, πονούν στο γόνα·
θεός για μάς είν’ η ταχύτητα: θεότητα αιώνια.
Και την καρδιά μας κάναμε ταμπούρλο στον αγώνα.
Χρυσός να υπάρχει θεϊκότερος απ’ τον δικό μας;
Ποιάς σφαίρας το καυτό κεντρί μπορεί να μας τσιμπήσει;
Τραγούδια και ύμνοι αποτελούν εμάς τον οπλισμό μας.
Χρυσή έχουμε φωνή. Γι’ ακούστε την – θα τραγουδήσει!
Λιβάδι μας καλό, να μείνεις πράσινο στο χώμα!
Τις μέρες μας σιρίτια τις στολίζουνε του πόνου.
Ουράνιο τόξο μας, ζωνάρι δώσε μας και χρώμα,
και χαλινό στα φτεροπόδαρα άλογα του χρόνου!
Την αστρική φεγγοβολιά τους μας στερούν τα ουράνια.
Ε καί! Έχουμε τραγούδια, και χωρίς αυτήν σαλπάρουν!
Μεγάλη Άρκτε, γειά σου! Κράξε τους με περηφάνια
πως ζωντανούς ζητάμε εμείς ν’ ανοίξουν να μας πάρουν!
Τραγούδι και ποτό και χίλια γλέντια μες στον σάλο.
Την άνοιξη ας στραγγίξουμε με κούπες, με κουβάδες!
Τους χτύπους σου, καρδιά, γι’ ανέβασέ τους κι άλλο, κι άλλο!
Χαλκός κυμβάλων νά ’ν’ τα στήθη μας· πυρσοί· και δάδες!
(1917)
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου