Μίλτος Σαχτούρης - Ως το τέλος

Ώς το τέλος I

Ώς το τέλος λυπήθηκα που ήτανε παιδί

θα ’πρεπε να ’ταν σύννεφο

σαν κι αυτά που μέσα τους κρύβονται τα πουλιά

όταν φοβούνται

Ώς το τέλος II


Πάνω στο στρώμα το σώμα του περνούσε από φάσεις

τρομαχτικές. Το ένα του πόδι λέπταινε σαν κλωστή,

ενώ το άλλο χόντραινε σαν κορμός δέντρου.

Ένιωθε όμως την πυγμή του τρομερή και καθώς το

κρεβάτι του ήταν πλάι στον τοίχο, θα ’θελε μ’ ένα

χτύπημα να τρυπήσει τον τοίχο και το χέρι του να

περάσει στο διαμέρισμα το διπλανό.

Πολλές φορές στο δρόμο, καθώς περπατούσε,

αισθανόταν ξαφνικά να πυρακτώνεται όλο του το κορμί

και στο τέλος θα τιναζότανε προς τ’ απάνω, σα βολίδα.

(Και το ’θελε πολύ αυτό)

Όμως στο καφενείο καθόταν ήσυχος παίζοντας

το κομπολόι του, έπινε τον καφέ του…

Νομίζω τον λέγαν Τζιάκο ή Τζακόπουλο ή κάτι
τέτοιο

To σκεύος