Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ
Χαιρετισμός στον Jorge Luis Borges
Κοιμάται και το φεγγάρι τον κατέχει.
Είναι ο δρόμος μέσα στο φεγγάρι
ένα σακούλι κόκαλα και τ' άλογο.
Είναι το τούλι της αγάπης του
η σάρκα της ο άμμος και η ερημιά.
Είναι το λασπωμένο πρόσωπο της Άρτεμης
κι ο Αλφειός κατεβαίνοντας ανάμεσα στ' αηδόνια.
Είναι το φοβερό φαράγγι που κανείς δεν το πέρασε.
Είναι το άχερο του Χρόνου που πέφτει αιώνια
στη θάλασσα της λησμονιάς. Είναι το αναπότρεπτο :
η τελευταία φορά που θα ιδείς το φεγγάρι χωρίς να το ξέρεις.
Και βέβαια δεν είναι τίποτε απ' όλα τούτα.
Είναι μονάχα το ποίημα που πέρασε στον ύπνο του
και μάταια θα παλεύει να το θυμηθεί μετά
κι όταν ακόμη θα το έχει φτάσει σε τούτη τη γραφή.
Απρίλιος 1984
(από τη συλλογή Τα αντικλείδια)
ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΩΝ ΑΠΕΙΡΩΝ ΑΣΤΡΩΝ
Στον Ροβέρτο Χεδ
Το δικό μας βουνό ένα πράσινο ψάρι
μέσα στις βελανιδιές.
Το δικό σας βουνό χίλια χρυσά βουβάλια
μέσα στο σύννεφο.
Μην ανοίγεις παλιά περάσματα με το τσεκούρι σου.
Έχουμε χάσει πια τους δρόμους.
Μα όλα τα ποτάμια σμίγουνε στη θάλασσα
κι εγώ ξεκίνησα πριν γίνουνε γαλάζια τα μαλλιά μου
για να σε συναντήσω στην κοιλάδα
των Άπειρων Άστρων.
Charlottesville, Virginia
Σεπτέμβριος 1985
(από τη συλλογή Τα αντικλείδια)
ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ
Στη Θ.Π.
Στον ύπνο του απόψε θα περάσει ένα τρένο.
Θα το ακούσει να σφυρίζει από μακριά
και καθώς θα μπαίνει ολόφωτο στην κάμαρά του
αυτός θα τρέξει στο ταμείο των ονείρων.
Υπάλληλος της νύχτας θα είναι ο εαυτός του.
Θα του ζητήσει μια θέση για Παρίσι
και βέβαια θα πληρώσει μ' ένα ποίημα -
τη μόνη μονέδα που κρατά. Κι ο άλλος
αντί για εισιτήριο θα του δώσει
ένα λευκό τριαντάφυλλο
που θα της φέρει απόψε στη Μονμάρτη.
Rue du Mont Cenis αριθμός 52
θα χτυπάει θα χτυπάει μα κανένας δε θ' ανοίγει.
(από τη συλλογή Λίγος Άμμος)
πηγή ανάρτησης:
«Γιώργης Παυλόπουλος, Ποιήματα 1943-2008»,
εκδόσεις Κίχλη 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου