Vladimir Mayakovsky - Ακούστε

Ακούστε!
Αφού κάποιος ανάβει τ’ αστέρια
δε σημαίνει ότι σε κάποιον χρειάζονται;
Δε σημαίνει ότι κάποιος θέλει να υπάρχουν;
Δε σημαίνει ότι αυτές τις φτυσιές
κάποιος τις ονομάζει μαργαριτάρια;

Και, ασθμαίνοντας
στον κουρνιαχτό της μεσημβρινής σκόνης,
ορμάει καταπάνω στο θεό,
φοβάται μπας και είναι αργά,
κλαίει,
φιλάει το ροζιασμένο χέρι του,
παρακαλεί
–χρειάζεται το δίχως άλλο ένα αστέρι!–
Ορκίζεται
πως δε θ’ αντέξει αυτό το άναστρο μαρτύριο!
Κι ύστερα
περνάει φουρτουνιασμένος μέσα του
μα ήρεμος στην όψη.
Σε κάποιον λέει:
«Ωραία δεν είναι τώρα;
Δε νιώθεις φόβο;
Ε;»

Ακούστε!
Αφού κάποιος ανάβει τ’ αστέρια
δε σημαίνει ότι σε κάποιον χρειάζονται;
Δε σημαίνει ότι είναι απαραίτητο
κάθε βράδυ
πάνω από τις στέγες
να φωτίζει τουλάχιστον ένα αστέρι;

  απόδοση: Ελένη Κατσιώλη

Πηγή: Διάστιχο

[...]

Ακούστε!

Στο κάτω-κάτω, αν τ' αστέρια είν' αναμμένα,

πάει να πει πως κάποιος τα χρειάζεται

πάει να πει πως κάποιος θέλει να υπάρχουν

πάει να πει πως είναι κάποιος που τούτες τις φτυσιές

τις λέει μαργαριτάρια

κι ασφυκτιώντας

μες στη λαίλαπα της σκόνης του μεσημεριού

ορμάει στο θεό

φοβάται μήπως άργησε πολύ

φιλάει το τραχύ του χέρι

παρακαλάει

το δίχως άλλο να υπάρχουνε αστέρια!

ορκίζεται ότι

δεν θα τα βγάλει πέρα μες σ' αυτό το άναστρο μαρτύριο!

Κι έπειτα

φεύγει ανήσυχος,

μα ήρεμος στην όψη.

Λέει σε κάποιον:

"Ώστε τώρα δεν έχεις τίποτα;

Δεν είναι τρομερό;

Ε;"

Ακούστε!

Στο κάτω-κάτω, αν τ' αστέρια

είν' αναμμένα

πάει να πει πως κάποιος τα χρειάζεται

πάει να πει πως είναι απαραίτητο

κάθε βράδυ

πάνω απ' τις στέγες

ν' ανάβει έστω ένα αστέρι!

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι / μτφρ. Σοφία Αυγερινού