Emily Dickinson - Ποιήματα

 J 80 / Fr 129

Ζούμε ζωές ελβετικές –

Γαλήνιες – Δροσερές –

Ώσπου μπορεί μια μέρα

Οι Άλπεις ν’ αποξεχαστούν

Κι εμείς να δούμε πέρα!

Η Ιταλία είναι εκεί!

Μα πάντοτε στο μεταξύ –

Οι Άλπεις σεμνές –

Και πλανερές

Φρουρά που μας περιπολεί!

[μετάφραση: Γιάννης Δούκας]

*

J 214 / Fr 207

Πίνω ένα άγουρο ποτό –

Με Kούπες Φιλντισένιες –

Κανένα Bαρέλι από το Ρήνο

Δεν γέννησε τέτοιο Kρασί!

Είμαι για αέρα – εγώ – αλκοολική

Και για Δροσιά Αχόρταγη –

Ζαλισμένη έρχομαι – απ' το αιώνιο καλοκαίρι –

Και τα χάνια του ρευστού Γαλάζιου –

Κι όταν οι “Πανδοχείς” την μεθυσμένη Mέλισσα

Πετάξουν έξω απ’ της Mαργαρίτας την αυλή –

Όταν θα σπάσουν οι Πεταλούδες τα “ποτήρια” τους –

Τότε είναι που ακόμα περισσότερο θα πιω!

Ώσπου τα Σεραφείμ ν’ ανεμίσουν τα Σκουφιά τους τα λευκά –

Και τρέξουν οι Άγιοι – στα παράθυρα –

Να δούνε τη μικρή Μπεκρού

Πάνω στον – Ήλιο ν’ακουμπά!

[μετάφραση: Κατερίνα Ηλιοπούλου]

*

J 254 / Fr 314

Η “Ελπίδα” είναι ένα πράγμα φτερωτό –

Που στην ψυχή κουρνιάζει –

Και τραγουδάει χωρίς λόγια το σκοπό –

Ποτέ – δεν ησυχάζει –

Γλυκύτατο – μες στον Τυφώνα – ηχεί –

Και σφοδρή θύελλα μονάχα θα πικράνει –

Και θα πτοήσει το μικρό Πουλί

Εκείνο που πολλούς έχει ζεστάνει –

Το άκουσα σε χώρα παγερή –

Στης Θάλασσας τα κύματα τα ξένα –

Κι όμως – ποτέ – στις ύστατες τις Ώρες,

Δε ζήτησε ένα ψίχουλο – από μένα.

[μετάφραση: Λένια Ζαφειροπούλου]

*

J 586 / Fr 392

Μιλήσαμε όπως τα Κορίτσια –

Με αγαλλίαση, ώς αργά –

Διατυπώσαμε με θάρρος εικασίες, για τα πάντα, εκτός από το Μνήμα –

Το δικό μας, δεν μας αφορούσε.

Ορίσαμε τα Πεπρωμένα, ψύχραιμες –

Όσο ήμασταν – εμείς – οι Διευθέτες –

Κι ο Θεός, Εταίρος Σιωπηλός

Στην Εξουσία μας –

Μα επιμείναμε με αγαλλίαση βαθύτερη, στον Εαυτό μας

Όπως θα ήμασταν – εν τέλει –

Όταν μες στη θαλπωρή, τα Κορίτσια γίνονται Γυναίκες

Κατακτάμε – Αναβαθμούς –

Χωρίσαμε μ’ ένα συμβόλαιο

Ν’ αγαπιόμαστε, να γράφει η μια στην άλλη

Αδύνατα όμως και τα δύο, έκρινε ο Θεός

Πριν καν βραδιάσει πάλι.

[μετάφραση: Αντωνία Γουναροπούλου-Τουρίκη]

*

J 712 / Fr 479

Καθώς δεν μπόρεσα να σταματήσω για τον Θάνατο –

Σταμάτησε ιπποτικά Αυτός για μένα –

Η Άμαξα δεν είχε άλλον επιβάτη από Εμάς –

Και την Αθανασία.

Πηγαίναμε αργά – Αυτός δεν γνώριζε βιασύνη

Κι εγώ στην άκρη άφησα

Τον μόχθο, την ανάπαυλα,

Για τη Λεπτή Του Χάρη.

Περάσαμε απ’ το Σχολειό, και τα Παιδιά παλεύανε

Σε κάποιο Διάλειμμα – μες στον Περίβολο –

Περάσαμε απ’ τους Αγρούς, το Ατενές Βλέμμα του Σίτου –

Περάσαμε τη Δύση του Ηλίου –

Ή μάλλον – Αυτός προσπέρασε Εμάς –

Οι Στάλες της Δροσιάς μαζεύτηκαν με Σύγκρυο και Ρίγος –

Απλό Αραχνοΰφαντο, το Φόρεμά μου –

Το Σάλι μου – μονάχα από Δαντέλα –

Σταθήκαμε σε κάποιο Οίκημα που έμοιαζε

Σαν να ’ταν Οίδημα στο Χώμα –

Τη Στέγη μόλις που τη διέκρινες –

Και η Μαρκίζα – μες στο Χώμα.

Αιώνες – φύγαν από τότε – κι όμως

Σαν να ’ναι πιο κοντά παρά η Μέρα

Που μάντεψα πως τα Κεφάλια των Αλόγων

Έδειχναν την Αιωνιότητα –

[μετάφραση: Αντωνία Γουναροπούλου-Τουρίκη]

*

J 1035 / Fr 983

Σε περιμένω, Μέλισσα!

Για τον Ερχομό σου

Μιλούσα Χτες

Μ’ έναν γνωστό σου –

Τα Βατράχια επέστρεψαν

Βολεύτηκαν κι έπιασαν δουλειά –

Τα Πουλιά επανήλθαν –

Τα Τριφύλλια φωτεινά και πυκνά –

Το Γράμμα μου θα λάβεις μέχρι

Τις δεκαεπτά^. Απάντηση στείλε

Ή καλύτερα, κοντά μου σπεύσε –

Δική σου πάντα, Μύγα.

[μετάφραση: Κατερίνα Ηλιοπούλου]

*

J 1695 / Fr 1696

Υπάρχει η μοναξιά τού χώρου

Της θάλασσας η μοναξιά

Η μοναξιά και του θανάτου,

Μα κοινωνία είν’ όλ’ αυτά,

Με τον βαθύ τον τόπο αν συγκριθούνε

Την πολική ερημία

Μία Ψυχή παραδομένη στον εαυτό της –

Πεπερασμένο Άπειρο.

[μετάφραση: Λένια Ζαφειροπούλου]

*

J 1703 / Fr 1740 

 

Παρηγοριά στο Νεκρικό της Δώμα

Να ακούς το ζωντανό Ρολόι

Να σε ανακουφίζει λίγο ακόμα

Το αντρίκιο του ανέμου γυρολόι

Να σπάει το Θέμα του Θανάτου

Από ένα μακρινό παιδιών παιχνίδι

Που όμως, θα ζήσουνε – του κάκου –

Αυτά. Ενώ από εμάς τούτο θα φύγει

[μετάφραση: Στέργιος Μήτας]

*

J 1732 / Fr 1773

Δυό φορές τέλειωσε η ζωή μου πριν τελειώσει^.

Και ακόμα περιμένω

Η Αθανασία

Αν τρίτο θα μου φανερώσει πλήγμα,

Τόσο απέραντο, τόσο ασύλληπτο,

Να επέλθει.

Του παραδείσου η μόνη γνώση είναι η απώλεια,

Που ταυτόχρονα την κόλαση μας δείχνει.

[μετάφραση: Κατερίνα Ηλιοπούλου]

*

J 1763 / Fr 1788

Μέλισσα η φήμη.

Έχει τραγούδι –

Έχει κεντρί –

Α, και φτερά μαζί.

[μετάφραση: Κατερίνα Ηλιοπούλου]

Πηγή: https://metalogiaginetai.blogspot.com/2013/03/2013.html