Τώρα θα καταγράψω το μυστικό μου όραμα, την αδύνατη θέαση του προσώπου του Θεού:
Δεν ήταν όνειρο, ξαπλωμένος δίχως ν' αποκοιμηθώ σε έναν υπέροχο καναπέ στο Χάρλεμ
έχοντας αυνανιστεί χωρίς αγάπη, διάβαζα ημίγυμνος ένα ανοιχτό βιβλίο του Μπλέικ στα γόνατά μου.
Για δες! Αποδείχθηκα απερίσκεπτος, γύρισα μία σελίδα, κοίταξα το ζωντανό ηλιοτρόπιο
και άκουσα μία φωνή, ήταν του Μπλέικ, να απαγγέλλει σε γήινο μέτρο:
η φωνή ανέβηκε από τη σελίδα στο μυστικό μου αφτί που ουδέποτε είχε ξανακούσει--
σήκωσα τα μάτια μου στο παράθυρο, κόκκινοι τοίχοι κτηρίων αναβόσβηναν έξω, ατέλειωτος ουρανός θλιβερός στην Αιωνιότητα
ηλιακό φως που ατενίζει τον κόσμο, διαμερίσματα του Χάρλεμ που στέκονται στο σύμπαν--
κάθε τούβλο και γείσο λεκιασμένα με νοημοσύνη σάμπως τεράστιο πρόσωπο ζωντανό--
ο μεγάλος εγκέφαλος που ξεδιπλώνεται και μελαγχολεί στην ερημιά!-- Τώρα μιλώντας δυνατά με τη φωνή του Μπλέικ--
Αγάπη! υπομονετική παρουσία & κόκαλο του σώματος! Πατέρα! Η προσεκτική σου επιτήρηση και αναμονή πάνω από την ψυχή μου!
Γιε μου! Γιε μου! Οι ατελείωτοι αιώνες με θυμήθηκαν! Γιε μου! Γιε μου! Ο χρόνος ούρλιαζε με αγωνία στο αφτί μου!
Γιε μου! Γιε μου! ο πατέρας μου έκλαψε και με κράτησε στα νεκρά του χέρια.
Allen Ginsberg, Collected Poems 1947-1997, Penguin Books 2006, μτφρ. Χ. Αγγελακόπουλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου