Βίκυ Μπάλλου - Φεγγάρια

Όσοι έφυγαν
-άξαφνα, μέσα σ' ένα βράδυ-

κι όσοι έμειναν
-παραπάνω απ' όσο μπορούσαν-

όσοι βρέθηκαν
-μακριά ξενιτεμένοι-

κι όσοι χάθηκαν
-σε μέρος που δεν έμαθε κανείς-

όσοι πρόλαβαν
-τραύματα δυο ζωών-

κι όσοι δεν πρόλαβαν
-να μεγαλώσουν ή να γίνουν παιδιά-

όσοι λυτρώθηκαν
-από αδιέξοδα και πόνο-

κι όσοι χτυπήθηκαν
-μέχρι το ύστατο λεπτό-

όσοι μιλήσανε
- μια ευχή , ένα αντίο-

κι όσοι απομείναν σιωπηλοί
-ή έστω, δεν ακούστηκαν-

όσοι γίνανε κομμάτι γης
-ή σκόρπισαν σαν στάχτη στον αέρα-,

οι άνθρωποί μας
-που αβάσταχτα μας λείπουν-

δεν χάθηκαν.

Βυθίστηκαν μέσα μας
και μάς χαϊδεύουν την καρδιά τις νύχτες.

Γίναν' φεγγάρια
-γιατί πάντα ήταν φως-

και κάθε φορά που τα κοιτάς,
χαμογελάνε.