Δυό μῆνες τώρα σὲ λιμπίζομαι
καί δὲν τὸ λέω
Μὲς στὸ μπλουτζὶν λαμποκοπᾶς
ὅλο δοσιὰ καὶ νιάτα
Στὰ χέρια σου ἠ ὀμορφιὰ
σπατάλησε ὅλο της τὸ χνούδι
Κι ὅταν γυρνᾶς στὶς δέκα
ἀπὸ τὸ λούνα πὰρκ
καὶ τραγουδᾶς «Ἀφῆστε με νὰ κλάψω»
(δεκαωχτὼ χρονῶ, τί ξέρεις ἀπὸ κλάμα),
στημένος στὸ σοκάκι σου,
πίσω ἀπό κάτι βαρέλια,
περιμένω νὰ κλείσει ἡ νύχτα μου
μέ σὲνα.
Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ποιήματα, Εκδόσεις Διαγωνίου, Θεσσαλονίκη, 1998
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου