Είχα μεγαλώσει γρήγορα.
Ερχόμουν από τη στέπα
μέσα σε άγρια ανεμοθύελλα.
χωρίς αποσκευές και πυξίδα.
Λίγα κιτρινισμένα χαρτιά
με παράξενες σφραγίδες
κι ένα παιδικό παιχνίδι
στις λυπημένες τσέπες μου.
Όταν με ανέκριναν
ευγενικά και ευθαρσώς, απάντησα:
ένα γεράνι
δίπλα στα ναυπηγεία
με τα πλοία
που λαχτάρησαν να ανοιχτούν
στην απέραντη θάλασσα
- ένα γεράνι - ήρθα να δω.
Δεν έχω άλλη μνήμη
δεν έχω άλλο αίμα.
Έτσι απάντησα.
[Γιώργος Δάγλας, Ταριχευτές πουλιών, Κύμα, 2020]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου