Ευγένιος Αρανίτσης - [ από το έργο Τάξη και αναρχία, κεφ. IV ]

i.
όταν γδύνεται η μέρα κι είναι 12 ιουνίου δύο τινά ίσως συμβούν: α’) γιορτές. β’) κηδείες.
εδώ γιορτές έλαβαν χώρα, όχι κηδείες: οι γυναίκες μας τράφηκαν με τον χρόνο, οι άντρες τον έθρεψαν.
το επόμενο πρωινό, ήτανε λες και το φως τακτοποίησε τα πάντα από μόνο του. η πλατεία λαμποκοπούσε χωρίς ούτε ένα σπασμένο ποτήρι (το φως ξεπλένει τα ποτήρια και τα σκουπίζει προσεχτικά, είναι γνωστό. αντιθέτως, ο ήχος κάνει ζημιές).
παρ’ όλ’ αυτά, οτιδήποτε εμφανίζεται στο οπτικό μας πεδίο ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ θυμίζει. αν δεν θυμίζει, τότε δεν φαίνεται διόλου.
πραγματικό, ως εκ τούτου, είναι εκείνο που δεν θυμίζει τίποτα απολύτως.
άρα το φως δεν είναι πραγματικό, αφού θυμίζει γιορτές.
ωστόσο, ότι το φως ήταν άυλο, τουτέστιν απατηλό, δεν συνέφερε κανέναν μας.
συνεπώς, εξισώσεις που περιέγραφαν την ακτίνα του σαν ανελαστικό όριο μέτρησης έπρεπε πάση θυσία να τύχουν επαληθεύσεως.
έτσι, το φως καμπυλώθηκε απ’ τη βαρύτητα.
και επειδή κανένα βλέμμα δεν μπορεί να εννοηθεί ως καμπύλο, το βλέμμα έπαψε να βλέπει.
απορρόφησε εντελώς την ψυχρότητα του κόσμου, την απαραίτητη για την επώαση των αντικειμένων της επιστήμης.
έγινε ένα με την δομή των κρυστάλλων.
αίφνης, ο ίλιγγος της θέας φωτίστηκε εκ των έσω. πλέον η περίμετρος του νησιού συμπεριελάμβανε το βάθος μιας παράλληλης διάστασης: ο χρόνος ήταν η ακινησία που βασιλεύει στις όχθες της λήθης.
ΗΤΑΝ, δεν θύμιζε!
αυτά περίπου στη θεωρία.
στην πράξη τώρα, το φως καλύπτει την επέλαση των γεγονότων, επιταχύνεται και μαζεύει όπως όπως τα λουλούδια γιατί ’ναι η ώρα που κλείνουν.
στην πράξη, το φως ισχύει σαν το δόγμα της ανάστασης των σωμάτων που υπαινίσσονται ο ησαΐας στο 26:19 κι ο δανιήλ στο 12:2. μ’ άλλα λόγια, εάν θέλεις το πιστεύεις, εάν όχι, πάλι καλά, εμείς δεν παρεξηγούμε.
το φως, σ’ αυτό το νησί, είναι μια άμαξα που την οδηγεί ο συνοδηγός.
Πηγή: https://athenswpf.wordpress.com/tag/%CE%B5%CF%85%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B7%CF%82/