Τά λουλούδια ὅταν ἤμουν
ἡσυχία ν’ ἀναπαυτῶ.
Τόσο, πού δέν τούς ξέφευγε
φθόγγος ὥς τό πρωί.
Καί στό σύμπαν ἀκόμη
μέ τά πλέοντα ἄστρα
εἶχε ἡ σιωπή
(φαινόμενο σπάνιο)
σφαλίσει τά χείλη της.
Κ’ ἡ μητέρα μου ἀπέσυρε
τή φωνή της πού εἶναι,
καί τώρα πού γέρασα,
μιάν ἁπαλόηχη
διαρκής μουσική:
«Κοιμήσου παιδί μου».
[Από το Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΛΟΥΛΟΥΙΩΝ, 1990]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου