Όμως το πρωϊνό, την ώρα που πυκνώνουν στην εκκλησία οι υπαινιγμοί για την Ανάσταση, κι ακούγονται γκρίνιες γλυκές και ανυπόμονες, "Δείξον (και δείξον) ημίν ως προείπας, Χριστέ, την Ανάστασιν", μας ξύπνησαν οι δονήσεις του υπαξιωματικού, που ολόλαμπρος σαν ήλιος νέος και αήττητος, μας φώναζε να δούμε και του ζεύγους την ανάσταση, που σ' ένα όλο ευλυγισία σύμπλεγμα σφάδαζε πάνω στο σουσταλίδικο κρεβάτι του. Και γυάλιζε πια ο καλός υπαξιωματικός, σα να 'χε την προσωπική του νίκη, κάτι που ο ίδιος το προκάλεσε, ενώ αυτός απ' την αλλοδαπή ξεπνοϊσμένος μόλις και σάλεψε, κι ο φωτογράφος γύρισε από το άλλο του πλευρό, κάτι αστείο μουρμουρίζοντας.
Άλλωστε, όπως λέει κι ο Μάρκος, στους ουρανούς ούτε γαμούσιν ούτε εκγαμίζονται αλλά εισίν ως άγγελοι Θεού. Κι ακόμα, από δε του φόβου αυτού εσείσθησαν οι τηρούντες και εγένοντο ωσεί νεκροί. Τέλος, τί διαφορά υπάρχει ανάμεσα στον Ερυθρό και στον Ξύλινο Σταυρό;
Και μόνο εγώ κι ο υπαξιωματικός χαρήκαμε υπέρλαμπρα, είδαμε ως οι μυροφόρες πρώτοι την Ανάσταση, που άλλωστε μας άξιζε, είχαμε ξενυχτήσει μέσα στον πυρετό, αγνοί κι αμόλυντοι, κι ύστερα πήγαμε κι από την εκκλησιά, να προσκυνήσουμε κι εμείς τον επιτάφιο, φιλώντας όπου είναι οι χαρακιές της δύναμης, μεριές μεριές το στήθος μέχρι κάτω στην κοιλιά. Χαραματιές για να παραφυλάς τα δρώμενα στο διπλανό δωμάτιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου