1.
Μου αρέσουν οι ιδιαίτερα ευαίσθητοι άνθρωποι,
οι μοναχικοί,οι ονειροπόλοι,οι κοινωνικώς απροσάρμοστοι,
οι αποσυνάγωγοι,οι κατά κράτος ηττημένοι.
Πιστεύω ότι σ' αυτούς έχει δοθεί η χάρη. Όταν καμιά φορά
τους συναντώ μέσα στο αγριεμένο πλήθος,στις αποβάθρες
πλοίων ή τρένων,σε ερημικά καφενεία, σε ταπεινά εστιατόρια,
στη γωνιά ενός μπαρ, σε σκοτεινές αίθουσες κινηματογράφων
(και τους ξεχωρίζω αμέσως από εκείνο το αδιόρατο μείγμα
μελαγχολίας και ματαιότητας που διαποτίζει ολόκληρη την
ύπαρξή τους), αισθάνομαι την ανάγκη να τους πλησιάσω,
να γνωριστώ μαζί τους, να ρωτήσω για τα πάθη και τις εμμονές τους, να μάθω λεπτομέρειες τού βίου τους που θα με βοηθήσουν
να φωτίσω ίσως και το μυστήριο τής δικής μου διαδρομής μέσα
στον κόσμο. Πάντοτε όμως ένα αόρατο εμπόδιο ορθώνεται μπροστά μου, με σταματά και δεν μου επιτρέπει να πραγματοποιήσω την πρόθεσή μου. Και με βασανίζουν οι τύψεις
και οι ενοχές γι αυτήν την εκκρεμότητα (όπως βασανίζει ένα βαθιά θρησκευόμενο άτομο το ανεκπλήρωτο τάμα του) και σκέφτομαι ότι πρέπει κάποτε επιτέλους να βρω τη δύναμη να ξεπεράσω τις αναστολές και να προσεγγίσω τις υπερήφανες αυτές ψυχές.
2.
Νωρίς το πρωί, τα σύννεφα στον ουρανό έμοιαζαν με μια γκρίζα,
γαριασμένη κουβέρτα νοσοκομείου. Αργότερα άρχισε να χιονίζει.
Ένα χιόνι πυκνό, απαλό,που τύλιξε με τον πάλλευκο μανδύα του τα πάντα. Γι αρκετή ώρα ο μόνος θόρυβος που ακουγόταν ήταν
το μουγκρητό των αυτοκινήτων που είχαν κολλήσει στη λάσπη
και ο μακρινός αντίλαλος από τις ντουφεκιές των κυνηγών.
Ύστερα εκεί λίγο μετά το μεσημέρι,ένας λαμπρός ήλιος πλαισιωμένος από ένα γαλάζιο στεφάνι τρύπησε τα σύννεφα
και σχημάτισε ένα φωτεινό κύκλο. Και τότε -ενώ σε ολόκληρο το λεκανοπέδιο χιόνιζε με διαρκώς αυξανόμενη ένταση- στη μέση
ακριβώς τ' ουρανού ο κύκλος μεταβλήθηκε σιγά-σιγά σ' ένα μεγάλο καθρέφτη, μέσα στον οποίο, κοιτάζοντας προσεκτικά,
μπορούσες να δεις να περνούν οι μορφές των νικημένων τής ζωής - μια ατέλειωτη πομπή- να στέκονται εκεί για μερικά δευτερόλεπτα κι ύστερα να χάνονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου