Γιώργος Θέμελης - Ποιήματα

 

Ελεγεία σ' ένα νήπιο που πέθανε από πείνα

Ισχνό λιωμένο σώμα

Σαν ένα γυμνό πεθαμένο πουλί

Από ποιο χέρι ποιο ουρανό

Παραπάτησε ίσως κι έπεσε

Από νύχτα σε νύχτα

Μέσα σ' ένα παράξενο βαθύ όνειρο

Που η καρδιά των παιδιών παγώνει

Τα χαμόγελα ραγίζουν επάνω στα δόντια

Κ' οι μητέρες δεν έχουνε μαστούς

Φτερά ελαφρά

Πέρα από κάθε σιωπή

Ανάμεσα στ' άστρα που ψάλλουν

Τίποτα δε σάλεψε

Τίποτα

Τα δέντρα εξακολουθούν

Να σηκώνουν τη μοναξιά

Τα σκυλιά να ουρλιάζουν

Φυλάξου

Μη σταθείς πουθενά

Γλήγορα

Σκεπάστε τις εικόνες των καθρεπτών

Φάσμα λιπόσαρκο μέσα στη νύχτα

Φτερού αποτύπωμα στα ξύλα μιας κούνιας

Διψάει μια στάλα δροσιά ψάχνοντας μέσα σ' όλα τα μάτια

Περιεργάζεται ένα γυμνό κρανίο

Ένα στεγνό πεθαμένο πρόσωπο

Μας βλέπει

Μέσα στον άλλο ύπνο

Σκοτεινιασμένα πρόσωπα αλλόκοτα θλιμμένα ζώα

Απελπισμένα φτεροκοπήματα

Επάνω στους τοίχους

***

Ενθάδε κείται

Σκιά πουλιού

*

Ερημία

Έξω από μας πεθαίνουν τα πράγματα

Απ' όπου περάσεις νύχτα, ακούς σαν ένα ψίθυρο

Να βγαίνει από τους δρόμους που δεν πάτησες,

Από τα σπίτια που δεν επισκέφθηκες,

Απ' τα παράθυρα που δεν άνοιξες,

Απ' τα ποτάμια που δεν έσκυψες να πιείς νερό,

Από τα πλοία που δεν ταξίδεψες.

Έξω από μας πεθαίνουν τα δέντρα που δεν γνωρίσαμε.

Ο άνεμος περνά από δάση αφανισμένα.

Πεθαίνουν τα ζώα από ανωνυμία και τα πουλιά από σιωπή.

Τα σώματα πεθαίνουν σιγά - σιγά από εγκατάλειψη.

Μαζί με τα παλιά μας φορέματα μες στα σεντούκια.

Πεθαίνουν τα χέρια, που δεν αγγίσαμε, από μοναξιά.

Τα όνειρα, που δεν είδαμε, από στέρηση φωτός.

έξω από μας αρχίζει η ερημία του θανάτου.

*

Αντήχηση

Εδώ είμαι, μες στην κλειστή καρδιά μου.

Αν πιάσεις το χέρι, πιάνεις την ψυχή:

Αφή από φυλακισμένο πουλί ή σπαραγμό από ψάρι.

Αν κόψεις λίγο κρέας, κόβεις λίγη ψυχή.

Αν φτύσεις το πρόσωπο, φτύνεις το πνεύμα.

Κάθε ράπισμα, κάθε φίλημα περνά

Μες σε πολλά επίπεδα, σαν ήχος που αντηχεί.

Το δέχεται μέσα ο Κύριος, το αποτυπώνει

Στη μυστική του σάρκα, το κρύβει στο αίμα του.

*

Οι Απόντες

Δεν είναι ο έρωτας, δεν είναι ο Θεός

Αυτό που μας λείπει· εμείς

Λείπουμε και μας λείπει,

Έχουμε φύγει κ' είναι απών.

Τον γυρεύουμε τάχα ή μας γυρεύει

Και δε μας βρίσκει; Τον ποθούμε ή μας ποθεί

Και δε μας βλέπει το πρόσωπό του;

Εμείς έχουμε πεθάνει, ο θάνατός μας

Είναι ο μέγας θάνατος, δεν πέθανε ο Θεός.

Εμείς είμαστε οι απόντες απ' το δείπνο,

Αυτοί που λείπουν και δεν είναι, κλείστηκαν έξω,

Δεν πρόφτασαν να 'ρθουν, τρέχουν στους δρόμους,

Και σκουντουφλούν στη γη, χτυπούν την πόρτα.

Δεν έχουν πρόσωπο, δεν έχουν φως.

Γιώργος Θέμελης, Δενδρόκηπος και άλλα ποιήματα Επιλεγμένα ποιήματα 1923 - 1975, Ρώμη 2019.

Πηγή: https://www.facebook.com/giorgos.alpogiannis/posts/pfbid0EokXV7vjEomDocMd3v6RFkJ3MnjL4QjSnVuRr1eKK2YsS6ZPoK8rMBzu1XZfproxl