Ἀνάμεσα σέ δυό θλίψεις παίζονται τά πάντα
ἀπό δῶ ἡ θλίψη τῆς ζωῆς ἀπό κεῖ ἡ θλίψις τοῦ θανάτου…
Δυό σκοτάδια κάποτε ὀλίγον δροσερά καί κάποτε
ἄσπρα κι ἀγέλαστα σάν χειμωνιάτικα φεγγάρια…
Καί ἡ χαρά; Ἄ, ἡ χαρά εἶναι σάν τό μεροκάματο
Δόξα Σοι ὁ Θεός καί μεροδούλι μεροφάι…
Γιά ποιούς μιλάω ποιούς σκέφτομαι καί ποιούς
ὅσο μπορῶ κι ὅταν μπορῶ ἀγαπάω; Συγχωρέστε με
μεγάλη κουβέντα ἀλλά θά τήν πῶ Τό ταξίδι συνεχίζεται
χωρίς σταθμούς χωρίς ἀεροδρόμια χωρίς λιμάνια…
Καί τό μυαλό ἐξαντλεῖται καί ἡ μνήμη καί ἡ ἀναπόληση
ὅλα ἀπαιτοῦν νά μένουν γιά λίγο μόνα νά χαλαρώνουν
καί νά ξεκουράζονται πρίν ξαναριχτοῦν στήν περιπέτεια
πού ἄλλοι τή λέν τό θαῦμα τῆς ζωῆς καί ἄλλοι
ὁ φόβος τοῦ θανάτου… Ὦ Ἐμπειρίκο ὦ Καβάφη
ἄστρα μοναδικά γιά παρέα παλιόφιλοι τά ἔχετε πεῖ
ὅλοι ἐμεῖς οἱ ταμένοι προσπαθοῦμε νά τά ποῦμε
σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο τόν ἐπά πού νοσταλγεῖ τόν κάτω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου